ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έστρωνα τις μέρες μου τις τσαλακωμένες κάθε που μου φανερωνότανε ανάποδα ο κόσμος, ανάποδα οι άνθρωποι, πάσχιζα να μείνω αναλλοίωτος στο πείσμα των καιρών, και με γέλαγαν, με έδειχναν, μ' έδιωχναν ακόμη οι μήνες οι χαλεποί, Μάρτηδες, Απρίληδες κι ένας Οκτώβρης αλήτης, ανέμιζαν τα μαλλιά μου, ποδοπατούσα μαργαρίτες, όλα για τον έρωτα, όλα για μιαν ιδέα, άντε ρε, δεν γίνεται να δώσεις διάρκεια στην αστραπή, ν' αστράψει το μέσα έξω, να καούν τα βρώμικα, ύστερα ν' απλώναμε μπουγάδα τα καινούργια, προς τι το λοιπόν αλυχτάς, ανέφικτοι οι άνθρωποι, ανέφικτη η φύση, ανέφικτος κι εγώ, χρόνια τώρα να προσμετράω ένα ένα τα μπορώ και κάθε που βραδιάζει ένα ένα μου φεύγουν τα χελιδόνια, για άλλη πατρίδα, για πιο ζεστές μέρες, αφού κι εγώ που αντιστέκομαι σθεναρά, το έχω σε μεγάλη ευκολία να τσαλαβουτάω μαζί σου, κόντρα στην ιστορία μου, κόντρα, κι αν κάποτε με παίρνει το παράπονο, κοιτάζω εκεί ψηλά, ψάχνω να σε βρω μέσα σε τόσο απέραντο γαλάζιο, για λίγο συνέρχονται τα σωθικά μου, πάλι για μάχες βγαίνω στην αγορά, πάλι για κονταροχτυπήματα, τόσα χρόνια ανάμεσα λογική και τρέλα, ανάμεσα φως και σκοτάδι, ανάμεσα ζωή και θάνατο, τι τα θες, νέα διάταξη, καθαρές γραμμές, άντε να δούμε από που θα μας φανερωθεί η Απάτη, άντε να δούμε πώς θα χαράξουμε πορεία, ή κι οι δυο μαζί ή κανείς, μέσα μου φτάσανε στον μήνα τους τα όνειρά μου, ώρα να φανερώσω τα πιο δυνατά μου χαρτιά, τους άσσους στο μανίκι, ζυγά ή μονά, όλα δικά σου, κάνε επιτέλους ό,τι θες, όμως φύλαξέ μου για το τέλος μια ελάχιστη αξιοπρέπεια να έχω να κρατηθώ, και δώσε κουράγιο για τις πτώσεις, γίνε κατάλυμα για τις καταιγίδες, φόρα κατάσαρκα τα λόγια μου και πήγαινε, πήγαινε, εγώ θα κραταιωθώ, μην κοιτάξεις πίσω, εγώ θα σηκώσω κεφάλι, εσύ πήγαινε, προχώρα, άνοιξε το βήμα σου και τρέξε, κι εμένα άσε με πίσω να τραγουδώ τον έρωτα, άσε με να ξεπλένω τα λάθη μας, άσε να μαδήσω μαργαρίτες, πάντα να λέει πως μ' αγαπάς, πάντα να ξεγελάμε τα ύπουλα χτυπήματα, πάντα να κοροϊδεύουμε τον χρόνο, άσε με για λίγο, κι ύστερα θα ρθω δίπλα σου, χέρι με χέρι να περπατήσουμε, για να φτάσουμε ως το τέλος, εκεί που δεν είδες, εκεί που δεν υπάρχουν άνθρωποι, εκεί που δεν φαντάστηκες πώς είναι, εκεί μακριά από κάθε δεινό, που χρόνια τώρα σου λερώνει το ρούχο, εκεί που μονάχα εγώ έχω εφεύρει ετούτη την αλάθητη Γη, τη δική μου Γη.