ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σε 3 περίπου βδομάδες δίνω πανελλήνιες και δεν έχω κανέναν, όλα πανε χάλια και δεν είναι κανεις δίπλα μου να με βοηθήσει, μόλις βγηκα από μια σχέση ενάμιση χρόνου, κάτι που πραγματικά με στιγμάτισε γιατί αυτόν τον άνθρωπο τον αγαπούσα και τον αγαπάω πολυ, το σκυλί μου είναι άρρωστο και όπου να’ναι... ειμαι εξαντλημένη με όλα, δεν έχω ούτε μια φίλη να ακούσει τα προβλήματα μου και η μητέρα μου αδιαφορεί αφού πιστεύει πως δεν θα περάσω. Αρχίζω να το πιστεύω και εγώ, δεν διαβάζω καθόλου, ούτε μια ώρα την ημέρα, είναι το πιο κρίσιμο μου σημείο και όσο κόπο έκανα τον έχω πετάξει στα σκουπίδια, όλη μερα απλα κλαίω και βρίσκομαι στο κρεβάτι και απλα μεταφέρω ένα άδειο σώμα από το φροντιστήριο στο σπίτι και ξανά το ίδιο. Ο μόνος άνθρωπος που είχα για να μιλήσω έφυγε και ειμαι μόνη. Και δεν θέλω σχόλια τύπου «μπορείς και μόνη σου να τα καταφέρεις αν πιστέψεις σε εσένα», γιατί δεν είναι έτσι, γιατί δεν έχω κανέναν, γιατί ο άνθρωπος δεν λειτουργεί μόνος του, είναι κοινωνικό ον.