ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν είναι πια ενοχές, είναι θυμός και απογοητεύση. Έχω αποδεχτεί την εμπλοκή μου, έχω πάρει τις ευθύνες μου, ξέρω που φταίω και που δε φταίω. Πλέον δε θυμώνω με σενα που μας άφησες γεμάτους απορίες, που ΜΕ άφησες γεμάτο τύψεις και υποθετικά σενάρια. Πλέον θυμώνω με τους άλλους που προχώρησαν σα να μη συνέβη τίποτα, ενώ εγώ έχω κολλήσει πίσω και τηραννιεμαι μόνος, αυτοκαταστρεφομαι. Θυμώνω που ακόμα πιστεύω ότι κάπου υπήρξε σημείωμα, ότι κάπου υπήρξε λόγος. Θυμώνω που ακόμα ελπίζω ότι στο τέλος με σκέφτηκες. Θυμώνω που σε ξεχασανε σαν να μη πέρασες, ενώ εγώ θέλω να μην ξεχαστείς έστω και στο θολωμένο μου μυαλό. Θυμώνω με μένα που δε μπορώ να τους μιμηθω και φοβάμαι ότι μέρα με τη μέρα σε ξεχνάω και λίγο. Θυμώνω που κάποια στιγμή δε θα μείνει ούτε κάτι από σένα, μόνο ένα ξεχασμενο όνομα. Θυμώνω που θα αποτύχω και μαυτη την ευθύνη. Θυμώνω γιατί ξέρω ότι θα σε απογοητεύσω ξανά και θυμώνω που δε θα μπορέσω ποτέ να σου δείξω ότι, ακόμα και τώρα, κάπου υπάρχεις. Ότι ακόμα και τώρα κάποιος νοιάζεται. Κι ότι ακόμα κάποιος αναρωτιέται "ΓΙΑΤΊ". Έχω ανάγκη να ξεχάσω, πρέπει να ξεχάσω και αργά ή γρήγορα θα ξεχάσω. Αλλά δε θέλω να σε ξεχάσω. Στο χρωστάω.