9.4.2016 | 18:27
Επί τρία χρόνια κρύβω τον πραγματικό μου εαυτό από σένα,
γιατί όταν στον δείχνω δεν τον εκτιμάς, αυτόν που σε θέλει ολοκληρωτικά και απόλυτα και χθες και σήμερα και για πάντα. Αυτόν που πήρε τη μεγαλύτερη χαρά της ζωής του όταν ξαναγύρισες και που ήταν έτοιμος να σου συγχωρήσει τα πάντα και να τρέξει στην αγκαλιά σου με ένα "είμαι κάτω από το σπίτι σου, κατέβα". Δεν ήμουν σίγουρη για τα αισθήματά σου, δεν ήμουν σίγουρη για το τι θέλεις από μένα, φοβόμουν να σου πω ότι θέλω σοβαρή σχέση μαζί σου, επειδή έχεις λεφτά, για να μη νομίζεις ότι θέλω να σε εκμεταλλευτώ...κι έπειτα, ο εγωισμός μου με έκανε να το πολεμάω, να σε πολεμάω, με την ιδέα ότι εσύ έπρεπε να "παραδοθείς" αφού εσύ πήρες τις μεγαλύτερες πρωτοβουλίες. Η ανασφάλειά μου δε με άφηνε να παραδεχτώ ότι μπορεί και να με ερωτεύθηκες. Ναι, με πλήγωσες, πέρασα τραυματικές εμπειρίες που μ΄έχουν στιγματίσει, δε θέλω όμως κανέναν άλλον, τον εαυτό μου κορόιδευα κι εσένα, πάντα με την ελπίδα ότι θα θορυβηθείς και θα έρθεις...ή για να δω λίγη ζήλια από σένα, κάποια απόδειξη ότι δε σου είμαι αδιάφορη, ότι με θέλεις και ότι δεν παίζεις απλώς μαζί μου. Φυσικά είχα και την ανάγκη για μια αγκαλιά αλλά αυτό όταν δεν είχα εσένα, όταν εσύ μου γυρνούσες την πλάτη...θα μπορούσα μια ζωή να ζήσω μέσα από εδώ, μόνο αν μου έλεγες ότι με αγαπάς. Είναι κακό για μένα αυτό που σου λέω, αλλά θέλω να σου έχω εμπιστοσύνη, ότι θα το διαχειριστείς σωστά.