ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπέρα σε ολους. Νιωθω περίεργα και χανω τον υπνο μου γι αυτο το θεμα. Λαθος επιλογες ανθρώπων "φιλων" στη ζωη. Τα πρωτα δυο ετη ημουν φοιτητρια σε επαρχιακη πολη οπου εχασα και τον πατερα μου σ αυτο το διάστημα ξαφνικα. Ειχα καποιες συναναστροφες και γνωρισα και πολυ κοσμο αλλα η παρεα μου τελικα ηταν πολυ περίεργα ατομα, που δεν ηθελε κανεις, εσωστρεφη, με κομπλεξ, απροσαρμοστα λες και εχουν μεινει στα 15 ενω ειμασταν 20..(πχ ιδια πολη μονο εγω καλουσα σπιτι μου, δεν κοιμηθηκαμε ποτε ο ενας σπιτι τ αλλου,δεν επαιρναν καμια πρωτοβουλία, απολιτικ, ανταγωνισμός, φοβόμουν να παθω κατι γιατι δεν ειχα κανεναν να ασχοληθεί ουσιαστικα,ενω αλλοι ανεβαζαν πυρετο κι ο φιλος φιλη ηταν εκει μαζι του.) στο τωρα μου λεω πως αφησα τον εαυτο μου μαζι τους, ισως ειχε και μια ασφαλεια ολο αυτο, σιγουρα κι εγω ημουν χαλια και δεν ηθελα να ανοιχτω σε αλλους...αλλα δε με αναγνωρίζω και δε μπορω να μου το συγχωρησω...γυρνώντας στη πολη μου με μεταγραφή για να συνεχισω τις σπουδές παλι ευαλοτη ψυχολογικά γιατι δεν ειχα συμφιλιωθει με την απώλεια παλι δεν καταφερα να προσεγγισω αυτους που ηθελα... ασχημο που το λεω αλλα οι φιλες*παρεα που εκανα εδω στην αρχη κ που εχω μεινει ειναι το ιδιο, με οικογενειακά προβλήματα, με θεματα υγείας, κομπλεξ και γενικα ο,τι να ναι πχ χομπι καθημερινά ψωνια ρούχων. παλι καμια δεν με καλεσε μια φορα σπιτι της κι ας μενουν με γονείς.. εγω οργανωσα κοινες διακοπές καποτε (που τωρα καλυτερα βα μην ειχα παει) Επισης συνειδητοποιω οτι εχω παρεες για ενα ποτο επειδη ειμαι και κοινωνικη αλλα τελικα καθολου φιλους...και δεν ειναι οτι το ενα μου ξινιζει το αλλο μου βρωμαει, εχω δεχτει τους παντες αλλα καπου δε κολλαει οταν εισαι τελείως διαφορετικος απο τον αλλο. Ειμαι 24 και νιωθω οτι οι ευκαιρίες για φιλους τελειώνουν. Τα φοιτητικα χρονια περασαν χωρις παρεα και αυτο μου στοιχίζει παρα πολυ. Βλεπω κι εκεινα τα κορίτσια κουκλες, έξυπνες, χαρουμενες, τελειωνουν τη σχολη μαζι, με τα ταξιδια τους, τις εκδορμες, τα ποτα, τα αγορια τους και φαινονται και ειναι πιστευω δεμενες και θελω κι εγω κατι τετοιο και ζηλευω και σκεφτομαι οτι δεν τα καταφερα κι ουτε πρόκειται...και γιατι σε εμενα; ξερω θα κραξετε πολλοι οτι αλλοι ειναι μονοι αλλα κι εγω μονη ειμαι και βαρέθηκα στη σχολη ολα μονη μου τα εκανα τελικα και εξακολουθω να τα κανω, σχεδον την παρατησα τη σχολη απ τη μοναξια που ένιωθα..κ τωρα γυρναω να τελειώσω.. το θεμα μου ειναι οτι μετανιώνω επιλογες που ουσιαστικα δεν αναγνωριζω τον εαυτο μου σ αυτες... ξεπερνιεται ποτε αυτο; με τι τροπο; θα βρω άραγε ενα δυο ανθρώπους με κοινη ματια ζωης; μονο αγαπη εχω να δωσω αλλα εχω αναγκη κι εγω για στηριξη κ αγαπη και για απλα καθημερινα πραγματα