ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σήμερα επισκέφθηκα ένα συγγενή μου στο νοσοκομείο -τίποτα το σοβαρό-. Καθώς συζητούσαμε πέφτει το μάτι μου στη κουβέρτα του διπλανού κρεβατιού. Κάτι σκίρτησε μέσα μου. Ήταν η κουβέρτα πάνω στην οποία έχουν κοιμηθεί εκατομμύρια φαντάροι ανάμεσα στους οποίους και εγώ. Αναρωτήθηκα φωναχτά του πότε να είναι και απάντησα στον εαυτό μου, λες να είναι του '80? Δεν κρατήθηκα και σήκωσα τη συμπαθή κυρία που κάθονταν στο κρεβάτι για να δω την χρονολογία που έγραφε. Το χέρι μου ακούμπησε απαλά και διαπέρασε ένα ένα τα χρυσά γράμματα Ε.Σ. και τα νούμερα που έγραφαν το σωτήριο έτος 1963. Η πραγματικότητα ξεπέρασε τη φτωχή μου φαντασία. Μια σκέψη για γκρίνια του στυλ "50 χρόνια και ποιος ξέρει πόσοι υπουργοί υγείας μετά τη δημιουργία της, η κουβέρτα μένει στο ίδιο σημείο" την έδιωξα αμέσως γιατί δε μου έμεινε παρά να υποκλιθώ. Στο μεγαλείο της ελληνικής ποιότητας. Κομμάτι vintage στέκει ακόμα σα να μην πέρασε ούτε έτος από πάνω της. Μετά σου λένε γερμανική ποιότητα.. σιγά τα ωά. Η ώρα περνούσε και συνειδητοποιούσα ότι έρχεται η στιγμή που η χαμογελαστή κυρία που σήκωσα, θα αρχίσει να δυσανασχετεί. Χαμογέλασα γλυκόπικρα στην κουβέρτα, της ίσιωσα τις δύο παράλληλες γραμμές για να πέφτουν όμορφα στη γωνία του κρεβατιού, ακριβώς όπως κάναμε στη θητεία μας και της σιγοψιθύρισα στο αυτί σαν να ήθελα να τη σαγηνεύσω ένα στίχο από Rory Gallagher "they don't make them like you anymore"