ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όταν τελείωσα το λύκειο, έφυγα από ένα μικρό χωριό της επαρχίας και πήγα στην Αθήνα, να σπουδάσω και στη συνέχεια να έχω μία ζωή όπως τη φανταζόμουν. Όχι με πολλά λεφτά και πολυτέλειες αλλά με μία δουλειά που να με ευχαριστεί, με φίλους που θα βλέπω συχνά κ.λπ. . Όταν όμως ήρθαν τα πάνω-κάτω αναγκάστηκα να φύγω, αφήνοντας πίσω ανθρώπους, συνήθειες και τα όνειρα μου... Όσα βήματα είχα κάνει τα τελευταία χρόνια πήγαν χαμένα αφού ήταν σαν να μην έγιναν ποτέ.Κι εκεί που είχα ξεφύγει από τη νοοτροπία τους χωριού (που αγαπώ και είμαι περήφανη για την καταγωγή μου, αλλά συχαίνομαι το κουτσομπολιό και την περιέργεια για το τι κάνω σπίτι μου και με ποιον), ήρθα πάλι αντιμέτωπη!!Όταν είσαι από μία κλειστεί κοινωνία έχεις κάποια σκαλώματα, από τα οποία εγώ δεν γλίτωσα, μέχρι που έφυγα και άρχισα να βλέπω τα πράγματα όπως ακριβώς είναι, χωρίς ταμπού και προκαταλήψεις. Με το που γύρισα όμως, παρά την προσπάθεια μου να μην πέσω ξανά στο τρυπάκι, δεν τα κατάφερα. Και ξανά-μανά : "Τι θα πουν οι άλλοι; Μην πιεις! Μη φλερτάρεις! Μην κάνεις σεξ με κάποιον που δεν έχεις σχέση!Εκτός αυτού νιώθω σαν να είμαι φυλακισμένη σε μία ίδια καθημερινότητα. Τα ίδια πράγματα, οι ίδιοι άνθρωποι, τα ίδια μέρη. Χωρίς εναλλαγές...Βασικός παράγοντας για να μην έχεις μια ρουτινιασμένη ζωή.Από δουλειά, ψιλοπράγματα... Λίγα λεφτά που δεν ξεπερνούν ούτε το χαρτζιλίκι που έπαιρνα στο λύκειο!!! Αλλά ok σε αυτό ας μην είμαι αχάριστη, άλλοι δεν έχουν ούτε αυτό. Το κακό είναι ότι βαριέμαι, γιατί προφανώς δεν είναι αυτό που φανταζόμουν... Άλλο ένα πράγμα που δεν αντέχω... Το να πας κάπου εδώ είναι σαν να κανονίζεις ολόκληρο ταξίδι! Με τι θα πας, με τι θα γυρίσεις!! Δεν έχω τη δυνατότητα να συντηρώ αυτοκίνητο και δεν υπάρχει άλλη λύση από το να υποχρεώνομαι σε γνωστούς και φίλους για τα πήγαινε-έλα!! Κάτι που απεχθάνομαι.. Δεν σου κόβει ένα κομμάτι της ελευθερίας σου όταν δεν μπορείς να πας όπου θες, ότι ώρα θες; Τέλος(γιατί πολύ σας ζάλισα) πόσο νοσταλγώ που έβγαινα από το σπίτι μου στο Γουδί και πήγαινα Γκύζη με τις πιτζάμες, χωρίς κανένας να με κοιτάει περίεργα... που όταν μου την έδινε, έπαιρνα την τσαντούλα μου και γύριζα όλα τα στενά της περιοχής και έβλεπα σε κάθε γωνιά κάτι καινούργιο...μια βόλτα στο Μοναστηράκι... ένα ποτό στην Πανόρμου.. Και πολλά πολλά άλλα....Βέβαια δεν λέω ότι εδώ δεν έχει τα καλά του... Σίγουρα και πολλά μάλιστα... Απλώς ώρες-ώρες νιώθω πως δεν με βοηθάει στο να κάνω πράγματα που θα ήθελα να κάνω στην ηλικία των 23... Και απλώς μερικές φορές νιώθω αυτή τη νοσταλγία και με πιάνει το παράπονο...Ξέρω ότι ίσως υπερβάλω?! Τα βλέπω μαύρα ενώ χιλιάδες άνθρωποι έχουν σοβαρά προβλήματα?! Αλλά ήθελα να πω και εγώ αυτό το ασήμαντο έτσι για να μη "σκάσω" :P