16.7.2015 | 08:40
εργασια και χαρα?
Ειμαι στο δρομο για τη δουλεια και κλαιω. Πηγαινω κλαιγοντας και φευγω κλαιγοντας. Εργαζομαι απο 12 εως 16 ωρες ημερισιως. Ζηταω αδεια να φυγω για να παω πχ οδοντιατρο μετα το 8ωρο μου. Πως εχω καταντησει ετσι! Σπιτι-δουλεια, δουλεια-σπιτι. Αν δεν μεριμνησουν δικοι μου ανθρωποι μονο ντελιβερι τρωω. Την αδεια μου δεν μπορω να την παρω οπως και οποτε θελω. Δεν ζω. Θα μεγαλωσω,αν μεγαλωσω, και το μονο που θα εχω κανει στη ζωη μου θα ειναι αυτο. Χρονος που περναει χωρις επιστροφη. Πολυ ακριβο το τιμημα.
