ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Background: Δούλευα για 5 χρόνια σε μια πολύ καλή και ενδιαφέρουσα δουλειά, με πολύ καλό μισθό για τα δεδομένα μου, έχοντας πολύ καλή σχέση με το αφεντικό μου. Εν ολίγοις, σε μια δουλειά που ήμουν χαρούμενος. Την άνοιξη το αφεντικό μου σκεφτόταν πως ίσως έφευγε, που σήμαινε πως και η θέση μου θα έπαυε να υπάρχει. Την ίδια περίοδο παρουσιάστηκα μια ευκαιρία για μένα σε μια μεγάλη πολυεθνική. Λόγω της αβεβαιότητας, συμφωνήσαμε με το τότε αφεντικό μου να παραιτηθώ και να πάω στην εταιρία. Άρχισα να δουλεύω στην πολυεθνική πριν 2 μήνες.Present: Από όποια οπτική γωνία και να το δω (εκτός του οικονομικού) η καινούρια δουλειά δε μου αρέσει καθόλου. Όλη μέρα τρέξιμο, άγχος, το περιβάλλον χαοτικό, και το κυριότερο νιώθω ότι κατά τη διάρκεια των συνεντεύξεων δε μου παρουσίασαν ακριβή εικόνα της δουλειάς. Αν ήξερα σε τι θα έμπλεκα δε θα είχα δεχτεί.Problem:Το πρώην αφεντικό μου δε θα φύγει τελικά και μπορώ να επιστρέψω στην παλιά μου δουλειά, αλλά πρέπει η απόφαση να ληφθεί άμεσα. Η καρδιά μου μου λέει να πάω με χίλια. Το μυαλό μου όμως με μπλοκάρει, γιατί:1. σκέφτομαι πως δεν έχω δόσει τον απαραίτητο χρόνο στην καινούρια δουλειά - αν και είμαι σίγουρος ότι δε μου αρέσει και δεν πρόκειται η άποψη μου να αλλάξει δραματικά με τον καιρό. 2. σκέφτομαι ότι θα προκαλέσω πρόβλημα στην ομάδα μου στην πολυεθνική και νιώθω ενοχές... (Βρίστε ελεύθερα...)3. ξέρω ότι η κατάσταση και οποιαδήποτε αντιπαράθεση δημιουργηθεί αν παραιτηθώ μετά από μόλις 2 μήνες θα μου είναι πολύ δυσάρεστη...Δε μου αρέσει καθόλου που νιώθω τα points 2 και 3. Μικρότερος ίσως και να επέλεγα να καταπιεστώ και να καταπιώ εγώ τα σκατά (τουλάχιστον για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα) για να μην προκαλέσω πρόβλημα σε κανέναν άλλο. Στα 35 μου δε θέλω να το κάνω. Να βράσω και τα πολύ περισσότερα χρήματα και το prestige της εταιρίας... Θέλω να φύγω. Νομίζω ότι αυτό είναι το σωστό, αυτό θα με κάνει χαρούμενο...Κι αφού τα ξέρω και τα καταλαβαίνω όλα αυτά, γιατί αυτομαστιγώνομαι;;;