ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 31 ετών, ιδιωτική υπάλληλος (πλήρης απασχόληση, πρόσληψη με σύμβαση αορίστου) σε ένα γραφείο το οποίο τελεί υπό αναστολή λειτουργίας από τον Μάρτιο 2020. Είμαι σε αναστολή σύμβασης από τότε λαμβάνοντας το επίδομα των 534 ευρώ (αισίως και με πολλές καθυστερήσεις). Σε καθεστώς αναστολής σύμβασης, ο εργοδότης δεν μπορεί να με απολύσει. Και να μπορούσε δεν θα το έκανε διότι θα έπρεπε να μου πληρώσει την αποζημίωση. Από την άλλη, αν δηλώσω οικειοθελή παραίτηση χάνω κάθε προνόμιο της 5ετίας που είμαι ήδη εκεί καθώς και το δικαίωμα αίτησης επιδόματος ανεργίας από τον ΟΑΕΔ (συν την όποια αβεβαιότητα για την εγγύτητα της καινούργιας δουλειάς). Επίσης, δεν μπορώ να εργαστώ αλλού είτε για οκτώ ώρες είτε για μία ώρα, διότι τα 8ωρα ένσημα μου και η ασφάλιση καλύπτονται ήδη από την αναστολή της σύμβασης στον τωρινό εργοδότη. Η κατάσταση που βιώνω είναι κάτι περισσότερο από απελπιστική. Η αποζημίωση ειδικού σκοπού εννοείται πως δεν φτάνει για να ζήσω ούτε για να συντηρήσω το σπίτι. Έχω συμπληρώσει έξι μήνες κλεισμένη σε ένα σπίτι, άνεργη και άεργη, ζώντας κάθε μέρα το ίδιο και μοναδικό σκηνικό. Μην ξέροντας τι να κάνω. Μην έχοντας μια δουλειά να μου προσφέρει ένα αξιοπρεπές έσοδο και έναν λόγο να βγω από το σπίτι και να νιώσω παραγωγική. Να ανασάνω. Να θέλω να βρω δουλειά και να μην με προσλαμβάνει κανείς αν δεν παραιτηθώ από την άλλη. Αλλά δεν θέλω να παραιτηθώ. Ήμουν καλά. Ήμουν ευχαριστημένη. Γιατί να νιώσω αναγκασμένη να παραιτηθώ με σκοπό να βρω άλλη εργασία ξανά από την αρχή με βάρκα το άγνωστο? Και γιατί να αναγκάζομαι να σκέφτομαι την ιδέα να εργαστώ με «μαύρα»? Δεν είμαι οπαδός της αδήλωτης εργασίας αλλά εκεί με εξωθούν. Και ποιος προσλαμβάνει τη σήμερον ημέρα με «μαύρα»? Πείτε μου και θα πάω. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα!! Νιώθω πως βιάζομαι και δεν με ακούει κανείς που φωνάζω «βοήθεια»!!!!Αν έχει κάποιος/οια κάποια πρόταση – ή λίγη θετική ενέργεια – παρακαλώ ας στείλει. Σας ευχαριστώ πολύ