ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν 5 χρόνια και κάτι γνώρισα και ερωτεύτηκα κάποιον πολύ. Για πάνω από 3 χρόνια ένιωθα απίστευτα πράγματα για αυτόν, συναισθήματα που δεν είχα καν φανταστεί ότι υπήρχαν. Όπως φαντάζεστε, δεν υπήρξε ποτέ ανταπόκριση. Τον έβλεπα 1-2 φορές τον μήνα αλλά μιλούσαμε στο τσατ ακόμα πιο συχνά για πολύ καιρό. Θα μπορούσα να είχα αφήσει τα πάντα για αυτόν τον άνθρωπο. Εκείνος ήταν πάντα πολύ καλός και γλυκός απέναντι μου, και όταν του εξομολογήθηκα τι νιώθω, 1,5 χρόνο μετά την γνωριμία μας, αντέδρασε με στοργή και γενικά δεν φρίκαρε. Ίσως αυτό να ήταν και το θέμα, ότι ήταν πάντα τόσο καλός και εγώ ως κλασσική έφηβη έπαιρνα ελπίδες και δεν μπορούσα να ξεκολλήσω (παρόλο που ήταν ξεκάθαρος). Τον σκεφτόμουν και ανησυχούσα για αυτόν κάθε στιγμή. Πληγώθηκα πολύ μετά από κάποια γεγονότα, σιγά σιγά άρχισα να κόβω επαφή και έτσι μετά από καιρό τον "ξεπέρασα". Το θέμα είναι ότι εδώ και 2 χρόνια, δεν έχω νιώσει κάτι ούτε λίγο κοντά σε αυτό που ένιωθα για αυτόν. Μέσα σε αυτό το διάστημα μου άρεσαν κάπως πιο "σοβαρά" 2 άτομα τα οποία ενδιαφέρονταν αλλά κάπου στραβωνε το πράγμα πάντα. Τον τελευταίο καιρό με έχουν προσεγγίσει πολλά άτομα, όμως εγώ τα διώχνω μακριά. Αυτή η ιστορία μου άφησε απίστευτα κόμπλεξ και φοβάμαι να δεθω με τον οποιονδήποτε. Νομίζω πως δεν θα καταφέρω ποτέ να νιώσω κάτι παρόμοιο ξανά..(P.S: συγγνώμη για το σεντόνι, ήρωες όποιοι το διάβασαν)