ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Το δωμάτιό μου στο Βόρειο Λονδίνο είναι πολύ όμορφο. Έχει χαριτωμένο ταβάνι με επαναλαμβανόμενο μοτίβο κάτι σαν ταπετσαρία τοίχου. Ο τοίχος είναι χωρισμένος με γύψινη διακόσμηση σε τέσσερα άνισα μέρη, βαμμένος σε διάφορα ανοιχτά χρώματα. Κοσμείται από ένα τζάκι που έχει πέσει σε αχρησία αλλά είναι αρκετά ντελικάτο και δίνει ωραία αίσθηση στον χώρο, ενώ χρησιμοποιώ το ράφι του για βιβλία και άλλα είδη όπως βάζα με γλυκά του κουταλιού από την Ελλάδα. Στην Πολωνία δεν ξέρω αν έχει γλυκά του κουταλιού. Φαντάζομαι θα έχει. Όπως έχει λουκάνικα και τουρσιά. ‘Έχει και μία πόλη που την λένε Λούμπλιν. Από εκεί είναι ο ‘Ευντριαν. Αυτόν τον λές και γλυκό του κουταλιού. Τον Έυντριαν τον έχω ερωτευτεί τους τελευταίους 4 μήνες. ‘Άρχισε από μία έντονη σωματική έλξη, γιατί ένα ψηλό, γεροδεμένο αγόρι, με λευκό δέρμα και μαύρα μαλλιά, τον θέλεις όπως και να’ χει. Μετά έγινε κάτι πιο έντονο, σαν εθισμός, μια μανία να αποκτήσω το αντικείμενο του πόθου και να παντρευτούμε. Δηλαδή, τον θέλω για πάντα. Μετά ακούω το «η πίκρα σήμερα», το «κάνω μια ευχή» από τους Εξόριστους, και το «άσμα ασμάτων» του Καμπανέλη-Θεοδωράκη από Νένα Βενετσάνου: «τι ωραία που είναι η αγάπη μου με το καθημερνό της φόρεμα» και κλαίω. Βγήκα και με έναν Γάλλο επίσης, από την Βόρεια Γαλλία, από την Καμπανία συγκεκριμένα, που παράγεται η σαμπάνια. Δεν μ’ αρέσει πολύ. Ήπια δύο βότκες και μετά φιλιόμασταν λίγο, αλλά μάλλον βαριέμαι, μιλάει όλο για τη δουλειά του, που είναι πωλητής επίπλων και σύμβουλος διακόσμησης. Μιλάμε λίγο Γαλλικά. Αυτά. Τάχα να ξεπεράσω τον άλλον.. Και τι να ξεπεράσω δηλαδή όλα μόνος μου τα φαντάστηκα…Μετά θα πάω στη δουλειά. Ο μίστρερ Κοσόσκι θα με περιμένει να τον ντύσω και να του φτιάξω πρωινό. Έχει στο δωμάτιο του καμιά δεκαριά σακούλες πλαστικές, ψευδοψάθινες, γαλαζοάσπρες. Κρατάει μέσα διάφορα έγγραφα, μπισκότα, κάρτες, ενθύμια κι ένα σωρό άλλα μικροπράγματα που μοιάζει να αποτελούν τον γριφώδη κόσμο του. Κι όλο ανοίγει την μια σακούλα, ψάχνει καμιά ώρα ένα έγγραφό που δήθεν χρειάζεται, το βρίσκει και το τοποθετεί σε μια άλλη σακούλα, μετά ανοίγει ένα συρτάρι, βρίσκει κάτι άλλο, του αλλάζει θέση κ.οκ. Το βράδυ θα πάρει τηλέφωνο κάποιους γνωστούς του να τους πει καληνύχτα. Μόνο αυτό λέει. Έχει τον αριθμό γραμμένο σε ένα χαρτί το οποίο πρέπει να βρίσκεται σε καθορισμένη θέση γιατί διαφορετικά τον πιάνει νευρικότητα. Χτυπάει τον αριθμό, κάποιος το σηκώνει και αυτός λέει « από τον κ. Κοσόσκι, σας εύχομαι καληνύχτα». Και το κλείνει. Κάποτε λέει είχε τη ευκαιρία να δώσει ένα φιλί, αλλά τον είχε πιάσει τέτοια νευρικότητα, που έχασε την ευκαιρία and missed the kiss…Στο δωμάτιο μου στο Βόρειο Λονδίνο πετάω ό,τι άχρηστο έχω μαζέψει. Δεν κρατάω εφημερίδες, αποδείξεις κτλ. Η ζωή μου είναι αρκετά πραγματική θέλω να πιστεύω. Χωρίς ψευδαισθήσεις και όνειρα απατηλά. Φοβάμαι τον χάρτινο κόσμο. Το μόνο απατηλό που δεν μπορώ να του αντισταθώ είναι αυτό το φιλί που κυνηγάω. Που θα μου αλλάξει τη ζωή και θα του λέω μέχρι τα γεράματα καληνύχτα. Που χωρίς αυτό η ζωή μου δεν έχει νόημα. Μόνο αυτό τρέμω να μην χάσω. Το χάρτινο μου άπιαστο φιλί. Όλα τ’ άλλα είναι πραγματικά στη ζωή μου.Άρης