ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι άξια της μοιρας μου. Στα 26 με απασχολεί η ανεργία μου, η αγαμία μου, ό,τι θα επρεπε να είχα κάνει και δεν το έκανα(και το αντίστροφο), δεν εχω καμια σχεση με το άτομο που φανταζόμουν στα 18 μου ότι θα γίνω στο μέλλον. ολο τρώγομαι με τα πάντα και φοβάμαι τα πάντα. νιώθω πολύ μόνη μέσα σε όλο αυτό, ξαφνικά δε μου φτάνουν ούτε οι παρεες μου(που περνάνε τα ίδια,αλλά δεν τους λείπουν και όλα τα κομμάτια του παζλ) ούτε ο εαυτός μου. Θέλω να ερωτευτώ έναν άντρα (πραγματικά αυτή τη φορά και όχι να τυφλώνομαι και να πιέζω τον εαυτό μου να συμβιβάζεται, να μένει επειδή δεν έχει το θάρρος να φύγει), να κάνω έρωτα μετά από χρόνια και αυτά που θα νιώσω να είναι τελείως διαφορετικά, να νιώσω ασφάλεια. Θέλω να καλοσωρίσω τον έρωτα αλλά ποιός θα με θέλει με τα πρακτικά προβλήματα και τις ανησυχίες που έχω τώρα;Πριν ενηλικιωθώ φανταζόμουν τον εαυτό μου στα 26 με καλή και εξασφαλισμένη δουλειά, αμάξι, σταθερή σχέση, να μένω μόνη και δεν έχω κάνει τίποτα:δουλειές του ποδαριού που δε μου αντιστοιχούν πιστέυω(πάνω στις σπουδες μου δε βρήκα κάτι),αλλά για πόσο να επιβαρυνω τους δικούς μου, αμάξι δεν έχω γτ φοβαμαι να οδηγησω, δικό μου σπίτι εχω αλλά μόνη πού να πάω να μείνω με τα πενιχρα οικονομικά μου και γενικά οι ονειροφαντασίες των 18 μου έμειναν ως έχουν.Θα μου πεις εδω ο κοσμος καίγεται, αλλά..