ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πολλές φορές θυμάμαι εκείνο το μεσημέρι.Που ξαπλώσαμε αγκαλιασμένοι σε μία ξαπλώστρα, εκεί σε εκείνην την υπέροχη παραλία της Ασίας.Εσύ κοιμόσουν και ξυπνούσες κάθε λίγο και με φιλούσες.Εγώ μας έβγαζα φωτογραφίες. Και το θυμάμαι ακόμα, κάπνισα ένα τσιγάρο,και σκεφτόμουν ότι θα με τιμωρήσει το σύμπαν που είμαι τόσο ευτυχισμένη και ότι τα μάτια σου έχουν πολύ ωραίο καστανοπράσινο χρώμα και ότι ήταν θλιμμένα. Και σε αγαπούσα τόσο που μου ορκιζόμουν ότι θα τα κάνω εγώ να λάμπουν από χαρά.Το σύμπαν με τιμώρησε και με ανάγκασε να σε αφήσω.Δεν το ήθελα,δεν γινόταν αλλιώς.Προσπάθησα πάρα πολύ.Αλλά μας χώρισε η πουτάνα η ζωή.Τις φωτογραφίες δεν τις βλέπω πλέον. Στα τηλεφωνήματα σου δεν απαντώ εδώ και καιρό,γιατί ξέρω πώς θα καταλήξουμε πάλι να κλαίμε με λυγμούς και να λέμε ότι αγαπιόμαστε ακόμα και ότι δεν ξέχασε ο ένας τον άλλον.Επίσης τώρα είμαι αρραβωνιασμένη και σε λίγο θα παντρευτώ. Δεν σου του είπα γιατί ξέρω ότι θα αρρώσταινες. Τον αγαπάω τον άντρα μου.Θέλω να κάνω οικογένεια μαζί του.Απλώς θα ήθελα να έκανα παιδιά με τα δικά σου μάτια.