ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

με κούρασαν οι άνθρωποι. που σκαρφαλώνουν στη ζωή τους πατώντας ο ένας πάνω στον άλλο. που μπορούν να σε κατηγορήσουν για τα πάντα χωρίς να ξέρουν χωρίς να τους νοιάζει ,ω μα πόσο δύσκολα όμως κάποιος θα πει ευχαριστώ? όχι αυτό το γελοίο το γρήγορο αλλά ένα αληθινό ευχαριστώ? και πόσο εύκολα μπορεί ένας ξένος να σε κάνει να αμφιβάλλεις για όλη σου τη ζωή , για όλες σου τις αποφάσεις ,για όλο σου το είναι? ξέρω πόσο απλά μπορώ να σου ανοίξω την πόρτα να μπεις να μου κλέψεις τη χαρά και να φύγεις. δεν είμαι καμιά ρομαντική δεν περιμένω την άνοιξη μα το χειμώνα μου μη μου τον χαλάς. πόσο δε σέβεται κανείς κανέναν πια και κοιτιόμαστε με μίσος γιατί εσύ και εγώ που τρέχαμε μικρά χέρι χέρι στις αλάνες που λερώναμε ο ένας τον άλλο και δεν μας ένοιαζε τίποτα τώρα είμαστε εχθροί στον κόσμο που μας μεγάλωσαν στον κόσμο τον ανταγωνιστικό. πόσο λάθος και μόνοι μεγαλώσαμε. πόσο ξεχάσαμε να είμαστε άνθρωποι.τα παιδιά πόσο όμορφο βλέπουν τον κόσμο τα παιδιά. πόσο πονάω μέσα μου και που να ξέρεις ,με ρωτάς? δε με ρωτάς. πόσο θέλω να κάνω το σωστό ,να παλέψω γιατί με έβγαλαν σε ένα κόσμο που όλα είναι λάθος και όλα εγώ-εσύ-αυτός-εμείς-εσείς-αυτοί καλούμαστε να τα φτιάξουμε. τρομακτικό το πόσοι σε περιμένουν στη γωνία , σε δείχνουν με το δάχτυλο και δεν μπορούν να καταλάβουν οτι μέσα μου είμαστε όλοι φίλοι, είμαστε όλοι αδέρφια ,είμαστε όλοι αντιμέτωποι με ένα τέρας ,ένα τέρας που τρώει όνειρα τρώει χαμόγελα κ αγάπη. και μένουμε γυμνοί να κοιτιόμαστε και να μισιόμαστε αντί να μ'αφήσεις να σου πιάσω το χέρι. και παίρνει ο καθένας το δρόμο του και καταλήγουμε τα βράδια να κλαίμε χώρια για τη γαμημένη τη μοναξιά.