ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αφού είναι ανούσιο να σου μιλήσω , είπα να γράψω άλλο ένα γράμμα χαμένο σε έναν υπολογιστή. Πόσα kb* θα πιάσουν άραγε τα συναισθήματά μου? Και ύστερα σκεφτόμουν το ατύχημα της τύχης που τελικά συνοδεύει όλα τα πράγματα. Να ένα γράμμα που από την αρχή γνωρίζει τη θέση του.Δεν ελπίζει να διαβαστεί , δεν έχει προσδοκίες …άραγε αν μείνει αδιάβαστο θα έχει υπάρξει ή όχι? Μάλλον δεν το νοιάζει…ίσως νοιάζει μόνο εμένα που το γέννησα, γι αυτό θα του δώσω λίγη από την πνοή που μου έμεινε.Το πιάτο κάθε μέρα που έφερνα στο τραπέζι σου, άλλοτε καλό και άλλοτε μια σκέτη αποτυχία…(πως είναι δυνατόν, μου είπανε, να χάνονται οι γεύσεις?) , δεν προσπαθούσε να σταματήσει τον ήχο του γουργουρητού στο στομάχι σου. Την ψυχή σου προσπαθούσε να ταΐσει. Μιας ψυχής που τίποτα δεν γνώριζα γι αυτή , μα οι προοπτικές της μου έδωσαν ακόμα μια ανάσα ζωής. Δεν είχα πολλά, ίσα ένα επίδομα πήρα…ξέρεις , δεν μιλάω για εκείνα τα ευρώ που έδωσε το κράτος….καμιά φορά σου δίνονται και άλλου είδους επιδόματα..κάτι ψίχουλα, μα ίσως φτάνουν για να κόψεις στη μέση ένα άνοστο ψωμί να το μοιραστείς μπας και μια μέρα καταφέρεις να γεμίσεις όλα εκείνα τα κενά που δημιούργησαν οι μαύρες τρύπες που πέρασαν από τη ζωή σου. Και όταν άδειασαν τα αποθέματα…(όχι εκείνα τις τσέπης, να μην παρεξηγηθώ. Έτσι και αλλιώς τι να τα κάνεις , λίγο πρίν το τέλος δεν μπορεις να αγοράσεις τίποτα) …μάζεψες τα υπάρχοντά που είχες φέρει, για να μην υπάρχουν στη ζωή μου πια….ανύπαρκτα υπάρχοντα.Μα να μην σου πω ψέμματα, old same ways…τον ξέρω τον δρόμο, τον περπάτησα πολλές φορές …γι αυτό και τα χιλιόμετρα που κάνω δεν πονάνε πια τα πόδια μου. Η ελπίδα είναι αυτή που μετράει λίγες ανάσες μέχρι το τέλος. Και με φοβίζει που δεν ξέρω πως θα είναι η ζωή μετά… Τότε που απλά θα φυτοζωώ σαν όλα τα κρέατα γύρω μου, να περιφέρομαι και γω ανούσια πάνω κάτω, δεξιά και αριστερά, και πάντα τελικά να μένω στο ίδιο μέρος, κάνοντας ταξίδια και γυρνώντας τον πλανήτη μόνο γιατί περιστρέφεται η γη. Γύρω γύρω σαν μπαλαρίνα του λουναπάρκ , η ταχύτητα να μου φέρνει αναγούλα, αλλά να μένω πάντα στον άξονά μου.Δεν γράφω για εσένα, μην μπερδεύεσαι! Για εμένα γράφω ….ταΐζω λίγο και την δική μου ψυχή με κάτι ψίχουλα κρουασάν που μείναν κάτω από την καρέκλα στο γραφείο σου. Άσε τις προοπτικές… στο τέλος θα είμαστε ο ένας για τον άλλο μια καραντίνα! Θα μας θυμόμαστε μόνο όταν ακούμε Κορονοιος ! Όταν βγει και το εμβόλιο, μάλλον ούτε τότε…ίσως όταν θα διαβάζουμε ιστορία με τα παιδιά μας…αμα κάνουμε.Με ρώτησες πριν φύγεις … «χρειάζεσαι τίποτα για το σπίτι?»Όχι…για τα ντουβάρια δεν χρειάζομαι τίποτα…Χρειάζομαι όμως κάτι για τον κόσμο…. Ανθρώπους. Όχι άλλους άντρες με παντελόνια, ανθρώπους γυμνούς , χωρίς να κρύβουν τίποτα ….να τους βλέπω, να ξέρω τι είναι.*Μέγεθος : 13,4 KB (13.729 byte) Μέγεθος στο δίσκο : 16,0 KB (16.384 byte)Από σήμερα λοιπόν θα σου αλλάξω όνομα, θα σε φωνάζω 16kb στο δίσκο + 20kb από κάποια ακόμα σκουπίδια συναισθήματα που σου έγραψα την ημέρα που έφυγες, μα δεν θα διαβάσεις.