ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ποτέ μα ποτέ δεν περίμενα ότι θα ερωτευόμουν στην πιο ακατάλληλη περίοδο, στον πιο ακατάλληλο χώρο, τον πιο ακατάλληλο άνθρωπο.Αλλά ποιος μπορεί να τα προβλέψει αυτά; Και κυρίως ποιος μπορεί να τα ελέγξει; Είμαι άτομο αρκετά σκληρό, απαιτητικό, συναισθηματικό μεν, λογικό δε και αυτός ακριβώς είναι ο λόγος, υποθέτω, που ο έρωτας στη ζωή μου, δεν έχει "τρυπώσει" πολλές φορές στη ζωή μου. Με σιγουριά μπορώ να πω ότι έχω ερωτευτεί δύο φορές και η τελευταία ήταν αυτή που περιγράφω. Αυτή που δεν βίωσα πότε ολοκληρωτικά. Αυτή που μυρίζομαι ότι με έχει σημαδέψει. Αυτή που η λογική μου δεν έχει καταφέρει ολόκληρους μήνες μετά, να απομυθοποιήσει ώστε να προχωρήσει, όταν την ίδια στιγμή, όλα τα άλλα στη ζωή μου εξελίσσονται.Το χειρότερο είναι πως ήλπιζα ότι καθώς ο καιρός θα περνούσε, θα ξεχνούσα. Προφανώς κι αυτό το βάρος στο στήθος έχει μαλακώσει, αλλά το μυαλό, γυρνάει πίσω, σε ανύποπτες στιγμές. Εκεί που δεν το περιμένω και βιώνω ένα μικρό πένθος ξανά και ξανά. Μια λύπη. Μια λύπη που καλούμαι να προσπεράσω και να συνεχίσω την καθημερινότητα μου.Είμαι ομοφυλόφιλος. Ερωτεύτηκα, κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής μου θητείας, τον καλύτερο μου φίλο (στον στρατό).Ξέρω. Πολλοί θα αηδιάσετε. Δεν είμαι από αυτούς που ψάχνουν "περιπετειούλες" στην πρώτη ευκαιρία. Δεν θα πω νιώθω, θα πω ΕΙΜΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΗΣ. Κι αξιοπρέπεια δεν έχει σεξουαλικό προσανατολισμό. Αγάπησα έναν άνθρωπο. Δέθηκα μαζί του. Ερωτεύτηκα, σιγά σιγά, χωρίς να το καταλάβω, μια προσωπικότητα. Τίποτα δεν με έκανε να φανταστώ στην αρχή, ότι αυτός ο άνθρωπος θα μου ξυπνούσε τόσο δυνατά συναισθήματα. Δεν ήταν θέμα εμφάνισης. Όχι. Ήταν κάτι πολύ πιο ουσιώδες.Όταν άρχισα να συνειδητοποιώ αυτό που συμβαίνει, προσπαθούσα να αντισταθώ. Να πείσω τον εαυτό μου ότι δεν μπορεί να μου συμβαίνει ΕΚΕΙ, ΤΟΤΕ, ΜΕ ΑΥΤΟΝ, αυτό το πράγμα. Αλλά ήταν αργά. Με είχε νικήσει. Και όσο ο καιρός περνούσε, η αγάπη από καρδιάς ολοένα και δυνάμωνε.Δεν ήξερα πως να το χειριστώ. Σκεφτόμουν πως ήταν ανέντιμο να με θεωρεί φίλο κι εγώ να νιώθω ό,τι νιώθω για εκείνον.Προσπάθησα πολλές φορές να του μιλήσω αλλά κώλωνα. Φοβόμουν ότι θα απομακρυνθεί κι ότι θα τον χάσω από την ζωή μου. Είχα ανάγκη την παρουσία του. Χωρίς ρόλο. Απλά να υπάρχει.Αλλά από την άλλη έπρεπε να ξέρει. Τελικά βρήκα το κουράγιο και του μίλησα.Η αντίδραση του ήταν αφοπλιστικά ανθρώπινη έως και συγκινητική. Δεν σταματήσαμε να κάνουμε παρέα. Όταν απολυθήκαμε, σταδιακά, απομακρυνόμαστε. Σιγά σιγά. Σταθερά. Μέχρι σήμερα που δεν μιλάμε καν. Μόνο την πρωτοχρονιά ανταλλάξαμε τηλεφωνικά ευχές.Προσπάθησα σε αυτό το διάστημα να κάνω μια σχέση. Ναυάγησε. Δεν μπόρεσα να καθήσω πάνω από 1.5 μήνα. Ένιωθα πως κοροιδεύω τον εαυτό μου και κυρίως έναν άλλον άνθρωπο που δεν φταίει σε τίποτα, οποίος με εκτιμούσε και νοιαζόταν για εμένα αληθινά.Τι σκατά μου συμβαίνει; Γιατί το μυαλό μου έχει κολλήσει σε κάτι που δεν μπορώ να έχω; Ούτε καν σαν φίλο. Το μόνο που θέλω είναι να συνεχίσω. Να ξεχάσω το ξέρω πως δεν πρόκειται. Θα τον αγαπώ ως άνθρωπο για πάντα κι ας μην τον ξαναδω ποτέ. Να συνεχίσω θέλω. Να πάω παρακάτω. Μου αξίζει μια ευκαιρία στη ζωή. Να βρω την αληθινή αγάπη.