ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πάρα πολλοί παραπονιούνται για μοναξιά, για δυσκολία επικοινωνίας, για παροδικότητα και πολλαπλότητα σχέσεων που σε βάθος χρόνου βλάπτει και για γενικότερη έλλειψη δύο βασικών πραγμάτων: ειλικρίνειας και σταθερότητας. Έκανα μία σκέψη.Εξελιχθήκαμε (τουλάχιστον στην Ευρώπη κι από την αρχή του τελευταίου παγετώνα και δώθε), έχοντας για στόχο δύο κυρίως πράγματα: 1) την επιβίωση σε σκληρές συνθήκες και 2) την σύναψη συνεργατικών δεσμών εμπιστοσύνης (ευρύτερα ομαδικών αλλά και στενότερα οικογενειακών), για να σιγουρευτεί η εν λόγω επιβίωση.Είχαμε ανάγκη να προνοούμε και να σχεδιάζουμε το μέλλον, ειδικά μαζί με τους σημαντικούς έμπιστους άλλους, διότι αλλιώς ο θάνατος ήταν πολύ αληθινό ενδεχόμενο. Αυτή η εξελικτική συνήθεια επιβίωσης, σήμερα διαγιγνώσκεται ως αγχώδης νεύρωση (υπαρξιακά, δηλ. άγχος σχετικά με το «τί θα φέρει το μέλλον για μένα ως άνθρωπο») και η δεύτερη ως συναισθηματική ανασφάλεια (εσφαλμένη ανάγνωση του πολύ πραγματικού ζητήματος «με ποιόν/ποιά θα πρέπει να σχεδιάσω αυτό μου το μέλλον και τί ιδιότητες θα πρέπει να έχει αυτός/αυτή, ώστε να το εξασφαλίσω για μας και τα παιδιά μας»).Άπαξ κι η επιβίωση εξασφαλιστεί με τεχνητά μέσα κι η εμπιστοσύνη γίνει κάτι σχεδόν συνώνυμο με την αφέλεια, τότε, αυτά τα δύο υποβιβάζονται σε ένα απλό ανταγωνιστικό σπορ. Σε μία πολυπληθή κοινωνία αγνώστων (όπως όλες σχεδόν οι Δυτικές κοινωνίες σήμερα), α) η γρήγορη και τεχνητή ικανοποίηση των αναγκών και β) η φαινομενική ποικιλία των ερωτικών επιλογών τελικά σαμποτάρει τις δύο προηγούμενες διαδικασίες. Πνιγόμαστε από τις επιλογές, των οποίων τον πρακτικό ορίζοντα δεν έχουμε εν όψει. Δοκιμάζουμε ευριστικά, χάνοντας χρόνο και ψυχικούς και σωματικούς πόρους, για ένα αποτέλεσμα που δεν είμαστε καν σίγουροι πως είναι πραγματικά δική μας ευχή. Λειτουργούμε, προσπαθώντας να πετύχουμε εξελικτικούς σκοπούς, τους οποίους η τεχνολογική εποχή απαρχαίωσε- χωρίς όμως να απαρχαιώσει τις βαθιά χαραγμένες ανάγκες μας. Η ουσία: Η εποχή μας αδυνατεί να αφουγκραστεί τις ανάγκες μας. Η εποχή μας είναι αποκομμένη από τους ίδιους της τους ανθρώπους. Η εποχή μας ζει εις βάρος μας. Μας αποξενώνει από την φύση μας και μας επιβάλλει να ζούμε σε ένα κενό χρόνου.Γι’αυτό, πιστεύω, πως βαθιά μέσα μας αναζητούμε αυτόν τον «Έναν/Μία». Δεν γίνεται από «αναίτιο» άγχος, ούτε από «neediness». Γίνεται διότι έτσι επιβιώνεις καλύτερα. Έτσι κερδίζεις την σταθερότητα. Έτσι κερδίζεις την δυνατότητα να πολεμήσεις σ’αυτήν την ζωή με έναν έμπιστο «συμπολεμιστή» κι «αγαπητή». Πολύ πραγματικά, δεν υπάρχει ΤΙΠΟΤΕ άλλο που ν’αξίζει να επιδιώξεις στην ζωή.- Aspie.