ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Απο τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου το όνειρο μου ηταν να είμαι στη σκηνή.. Και να εκφράζω ό, τι έχω και δεν έχω μέσα μου μεσω της τέχνης μου. Τελειώνοντας τις σπουδές μου, για κάποιο χρονικό διάστημα το έκανα. Ήταν η πιο γεμάτη συναισθηματικά και καλλιτεχνικά χρονιά μου, αλλά δυστυχώς από οικονομικές απολαβές σε πολύ χαμηλά επίπεδα.Στη συνέχεια ξεκίνησα να δουλεύω στην εκπαίδευση καθότι είχα κανει και για εκεί σπουδές. Τα λεφτά του εκπαιδευτικού παραμένουν τα καλύτερα που είχα ποτέ από δουλειές. Σαν δουλειά μου αρεσε, γι αυτό και ήταν μια από τις επιλογές μου, έχει ωραίες στιγμές αλλά μέχρι τώρα το πιο δυνατό μου συναίσθημα είναι η ψυχική φθορά που μου αφήνει.. Συνήθως τυχαίνω σε τάξεις πολύ δύσκολες αντικειμενικά. Πολλές φορές όμως αναρωτιέμαι μήπως τελικά εγώ δεν κάνω κάτι καλά..? Μήπως απλά δεν το έχω? Η μου λείπει η εμπειρία..Το μυαλό μου επίσης πάντα ειναι στην τέχνη μου. Η οποία όμως στην Ελλάδα παρακμάζει.. Πολλές φορές σκέφτομαι, ισως καλύτερα που βγάζω τα προς το ζην από μια αλλη δουλειά γιατί αν ζούσα μόνο από αυτό που λατρευα από παιδί, απλά δεν θα ζούσα.. Ίσως η κατάσταση να με έκανε να το μισήσω κιόλας.Όλες αυτές οι σκέψεις και πολλές από γοητεύσεις σε σχέση με την καθημερινότητα μου στο σχολείο με κάνουν να αναρωτιέμαι... πως μπορώ να βρω τελικά τη θέση μου στον κόσμο? Αισθάνομαι ότι δεν έχω βρει ακόμα απόλυτα που ανήκω. Από την άλλη.. Μου έρχονται όλες οι ενήλικες σκέψεις τύπου (πολύ τα σκαλίζεις, έχεις δουλειά, λεφτά κτλ κτλ). Όμως τελικά αυτό είναι το νόημα? Όσο περνάνε τα χρόνια να μειώνεται το χαμόγελο μας, ο έρωτας μας γι αυτό που κάνουμε? Έτσι γίνεται? Θα ηθελα πολύ να μου απαντήσει κάποιος μεγαλύτερος (είμαι κάποια χρόνια κάτω από 30) η να μου πει τη γνώμη του καποιος που έκανε επίσης, η κάνει τέτοιες σκέψεις!