ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σε όλη μου τη ζωή είχα την αντιμετώπιση από τους άλλους ''εσύ αντέχεις''. Την είχε και η μαμά μου, μάλλον είναι κληρονομικό, τι να πω. Αυτό που μου κάνει κάπως εντύπωση είναι το εξής: Υπήρξαν απώλειες κάποιων ανθρώπων στη ζωή μου που ενώ τους θεωρούσα δυνατούς -ήταν μεγαλύτερης ηλικίας από μένα αλλά δε νομίζω ότι παίζει ρόλο η ηλικία-τελικά λύγισαν κι επέλεξαν τη φυγή, με όποιο τρόπο μπορείτε να αντιληφθείτε αυτή την έννοια, μεταφορικά ή κυριολεκτικά. Συζητούσα μαζί τους πράγματα δύσκολα, βαθιά προβλήματα, καταστάσεις που πληγώνουν και δεν μου είχε περάσει από το μυαλό ότι δεν θα άντεχαν στο τέλος. Προσωπικά βλέπω την κάθε μέρα ως μια ευκαιρία για κάτι καινούριο, ξεκινάω με ευχάριστη διάθεση αν και μέσα μου βαθιά ξέρω ότι πάλι θα διαψευστώ. Δεν έχω σκεφτεί όμως ποτέ να υποχωρήσω. Το παλεύω. Όπως μπορώ. Δεν κλείνομαι στο σπίτι, δεν απομονώνομαι, ζω μέσα στον κόσμο αν και είμαι μόνος οπότε αυτό ίσως μοιάζει λίγο με απομόνωση αλλά αν τύχει να γνωρίσω κάποιους ανθρώπους έχω τη δυνατότητα επικοινωνίας, αυτό που λέμε να ανταλλάξουμε δυο κουβέντες. Και δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω, έχω φτάσει σε μια ηλικία και υπάρχω και κάνω όνειρα και σκέφτομαι το μέλλον και ζω το και το παρόν. Δεν έχει βγει τίποτα απολύτως στη ζωή μου απ' όσα θέλω πραγματικά, κι ειδικά στη συντροφικότητα και στη δημιουργία κάθε είδους σχέσεων με τους άλλους. Κι επαγγελματικά ακόμα απασχολούμαι αλλού από εκεί που θέλω. Και δείχνω δυνατός για τους άλλους. Δηλαδή αυτό το ''εσύ αντέχεις'' με ακολουθεί στη ζωή μου. Μου λείπει ο έρωτας; ''Εσύ αντέχεις, θα βρεθεί.''. Μου λείπουν φίλοι; ''Εσύ αντέχεις, όλα καλά θα πάνε''. Απέτυχαν επαγγελματικά μου σχέδια; ''Ε, δεν σε φοβάμαι εσένα, θα προσπαθήσεις ξανά''. Αυτή είναι η αντίδραση των γνωστών μου αν τύχει και μοιραστώ κάτι μαζί τους. Εξωτερικά φαίνομαι ας πούμε καλά. Εσωτερικά είμαι σπασμένος, όχι απλά ραγισμένος, χρόνια τώρα. Αλλά επειδή εξακολουθώ να ζω, φαίνεται στους άλλους πως αντέχω. Επειδή δεν έχω αποσυρθεί από τη ζωή. Μου θυμίζει αυτή η στάση ζωής τον παιδίατρό μου που έλεγε στη μητέρα μου όταν τον επισκεπτόμουν ότι ''ο δικός σας ούτε φωνάζει, ούτε γκρινιάζει όταν τον εξετάζω κι αν πονέσει από καμιά βελόνα που θα τον τσιμπήσει για εμβόλιο πάλι ήσυχος κάθεται, σπάνια μου τυχαίνει τέτοια περίπτωση παιδιού''. Εντάξει μεγαλώνοντας εξωτερίκευα όσο μπορούσα τα συναισθήματά μου αλλά δεν έχω και κανέναν να τα ακούσει. Δείχνω ευχάριστος, χαμογελαστός, καλόβολος, καλός ακροατής των άλλων αν τύχει και πιάσω καμιά συζήτηση. Κι έτσι οι άλλοι σκέφτονται ότι είμαι μια χαρά. Αδυνατούν να καταλάβουν ότι μπορεί κι εσύ να έχεις δυσκολίες. ''Εσύ αντέχεις''. Αυτό που έλεγα και παραπάνω. Σπάνια αν πας να ανοιχτείς λίγο και τους πεις για οικονομικές δυσκολίες: ''Ε, εντάξει, τα βγάζεις πέρα εσύ, μια χαρά είσαι''. Τους λες για ανυπαρξία έρωτα στη ζωή σου: ''Ε, να βρεις κάτι σταθερό, μην πηγαίνεις από σχέση σε σχέση''. Αδυνατούν να καταλάβουν ότι δεν υπάρχει καν στη ζωή σου το από σχέση σε σχέση ούτε το κάτι σταθερό ούτε τίποτα. Αν σπάνια αφήσεις το πρόσωπό σου να συννεφιάσει λίγο τούς κάνει κι εντύπωση: ''Μα εσύ ήσουν καλά, χαμογελούσες, τι έπαθες, συνέβη κάτι;'' Συνηθισμένοι όλοι στο ''εσύ αντέχεις''.