ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν τη παλεύω. Μου φταίνε όλα κ αντικειμενικά δε μου φταίει τίποτα. Σαν κάποιος να μ'έχει καταραστεί να μη μπω ποτέ στο mood του φυσιολογικού ανθρώπου με τη νορμαλ ζωή...τελευταία καθώς περπατάω νιώθω να μου κουνιούνται κεραίες στο κεφάλι...νιώθω εξωγήινη κ όλα μα όλα γύρω μου τόσο μακριά από μένα κ ξένα...κ το θλιβερό δεν είναι το πως νιώθω αλλά το πότε τα νιώθω! Στα 30! Που όλοι οι φίλοι μου παντρεύονται ή γεννάνε κ εγώ αν σε μία πολύ όμορφη σχέση εδώ κ 4 χρόνια με πιάνει στομαχόπονος στη σκέψη του παιδιού. Είμαι ανώμαλη? Γιατί ΔΕΝ θέλω να γίνω μάνα; Γιατί δεν με γεμίζουν όλα αυτά τα πανηγύρια γύρω μου;