ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γνώρισα πρόσφατα μία κοπέλα από εφαρμογή γνωριμιών, 2 χρόνια μικρότερή μου (25 εγώ). Μιλούσαμε για 2-3 μέρες λέγοντας την ιστορία των ζωών μας λίγο πολύ (δηλαδή δεν το ξεκινήσαμε σε φάση πρώτα τα βασικά, μουσικά/κινηματογραφικά γούστα, κατοικίδια, κτλπ, το πήγαμε στο πιο αναλυτικό) και μου είπε ότι για ένα διάστημα κάποιων μηνών έκανε χρήση βαριών ναρκωτικών. Μου είπε πως είναι καθαρή τουλάχιστον 1 μήνα αλλά έχει ξανατύχει να ξεκόψει για ένα διάστημα και να ξανακυλήσει, αυτό επειδή ζει σε καθεστώς που υπάρχει ενδοικογενειακή βία και γενικά πολύ τοξικό περιβάλλον από τον κοινωνικό της περίγυρο και ως ευαίσθητος χαρακτήρας, όλο αυτό την επηρεάζει ψυχοσυναισθηματικά και αναζητάει μία διέξοδο εκεί. Εγώ δεν έχω κάνει ποτέ και τίποτα, ούτε καν τσιγάρο δεν δοκίμασα, και ποτά πίνω πολύ σπάνια και συνήθως ελαφριά σε % αλκοόλ, καμιά μπύρα π.χ., όχι ουίσκια, ρούμια, βότκες, τεκίλες, αψέντια, κτλπ. Μπορεί να τύχει αν πάω σε κάποιο γλέντι σε γάμο ή στα γενέθλια κάποιου φίλου/ης μου, να πιω κάποιο κοκταίηλ αλλά μέχρι εκεί, συνήθως ένα θα πιω. Που θέλω να καταλήξω, είμαι εντελώς άσχετος περί εθισμών, ούτε έτυχε να γνωρίσω κάποιο άτομο από κοντά που να μου πει ότι είναι/ήταν πρώην/νυν χρήστης, ό,τι ξέρω σχετικά είναι από ντοκιμαντέρ (τύπου Αυτοψία, Πρωταγωνιστές, Vice, The Outsiders, κτλπ) και τελείως γενικά και αόριστα. Ξέρω πως γενικά όλοι οι εθισμοί μπορούν να επιλυθούν αν το άτομο που τους έχει το θέλει πραγματικά και έχει και υπομονή/επιμονή να διατηρήσει έναν νέο τρόπο ζωής με διαφορετικές προτεραιότητες. Είναι δύσκολο μεν αλλά εφικτό. Καθώς μου είπε πως όντως θέλει να ξεκόψει με αυτό και να συνεχίσει την πορεία της ζωής της όπως αυτή κυλούσε πριν ξεκινήσει την χρήση, πιστεύω πως το καλύτερο που θα μπορούσα από την πλευρά μου να κάνω είναι να μην είμαι προκατειλημμένος απέναντι στην πληροφορία αυτή που μοιράστηκε μαζί μου (να μην αφήσω δηλαδή αυτό που ειπώθηκε να αλλάξει τον τρόπο που την βλέπω ή το πως της συμπεριφέρομαι, να μην γίνω π.χ συγκαταβατικός ως προς το άτομό της) και φυσικά να την υποστηρίξω σε αυτή της την προσπάθεια, με όποιον τρόπο μπορώ, αν με παίρνει τηλέφωνο να της δίνω κουράγιο, από κοντά να περνάμε αρκετό χρόνο μαζί και να μην έχει χρόνο να σκεφτεί τι της λείπει (να αναπληρώσει το κενό που θα της αφήσει ο εθισμό της με αγάπη και ενδιαφέρον) και να συνεχίσει η γνωριμία μας, σαν να μην άλλαξε καθόλου, εξάλλου άμα εξαιρέσουμε αυτό, όλα τα άλλα τα έχουμε κοινά, μοιάζουμε πολύ σαν χαρακτήρες/προσωπικότητες/απόψεις και ψάχνουμε και οι δύο κάτι σοβαρό και μακροπρόθεσμο. Γενικά δεν μπορώ να κρίνω κάποιον/α, επειδή ό,τι και αν έχει κάνει αυτά ανήκουν στο παρελθόν και να ήθελε δηλαδή δεν θα μπορούσε να το αλλάξει, οπότε κοιτάμε το "από εδώ και πέρα" χωρίς αυτοκατηγορίες και τύψεις επειδή αυτά (από την εμπειρία μου) μόνο διαιωνίζουν την ανάμνηση, δεν την γιάνουν. Τι πιστεύετε εσείς για αυτό, πως θα το διαχειριζόσασταν και πως θα πράττατε; Ευχαριστώ για κάθε απάντηση!