ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι εθισμένη στο φαγητό.Πραγματικα θέλω συνέχεια να τρώω και όταν δεν το κάνω απλά το σκέφτομαι συνεχώς. Όταν με πολύ κόπο καταφέρνω να πειθαρχησω χάνω εύκολα βάρος έλα όμως που σπανίως πειθαρχω.Δε με ενοχλεί τόσο αισθητικά καθώς συνήθισα στα 100 κιλά. Ίσως πάλι να φταίει που έχω φλερτ κ γενικά όλοι μου λένε πως δεν παίρνω απαρατήρητη.Το προσωπο μου δε φανερωνει το ποσο κιλά ειμαι .Με ενοχλεί όμως στη διάθεση.Νιωθω φουσκωμενη διαρκώς, λαχανιαζω εύκολα,νιώθω θλιψη και μου λείπει το ποσό ελαφριά ένιωθα στα 60-70 κιλά.Εχω υπάρξει και 55 , όμως τότε ένιωθα αδύναμη και άρρωστη.Εχω ύψος 1,72. Έχω πάει σε ψυχολόγο κ ψυχίατρο.Ο πρώτος δε με βοήθησε (άλλαξα τρεις) σε βάθος χρόνων κ ο δεύτερος ήθελε χάπια που αρνούμαι να πάρω.Δε θελω να δεχτω πως δεν μπορω μόνη μου γιατί οταν με ζορισα τα καταφερα.Ομως τελευταια πηρα πάλι την κατω βολτα πανω που ειχα χασει 7 κιλα με αργους ρυθμους και χωρίς πιεση.Δεν ετρωγα απλά διαρκως.Το πρόβλημα χειροτέρεψε από τα 21 και μετά που γύρισα στο πατρικό μου.Ειχα χασει στα 19 μου 30 κιλα σε 3 μηνες και ισως εκει να πιεσα τον εαυτο μου.Και ισως για αυτο να μην μπορω να εχω τωρα μια νορμαλ σχεδη με το φαγητο.Τωρα λιγο η ανεργία( και όταν δουλεύω τα 200-300_ ανεργία το θεωρώ) λίγο οι φίλοι που όλοι φύγανε έξω για επιπλέον σπουδές ενώ εγώ έδω στασιμη...Εχω την υγεια μου και έναν σύντροφο που μου φέρεται πολύ καλά .Τελειώνω το μεταπτυχιακό μου αλλά δε βλέπω φως στο τουνελ.Ολο σκέφτομαι το φαγητο.Απλά την ώρα που τρώω νιώθω ευτυχία. Δεν ξέρω πως να το εξηγήσω.Ο σύντροφός μου είναι ψηλός γυμνασμενος...καμία σχέση.Νιωθω πως τον ντροπιαζω αν και με διεκδικεί ερωτικά κτλ κ με χαζεύει.Ειμαι τυχερή που το προσώπου μου μένει καλό.Τι να πω...Είναι κάνεις σαν εμένα;Καμία συμβουλή;Πως θα καταφέρω επιτέλους να τρώω για να ζω και όχι το αντίστροφο;