20.8.2014 | 12:25
Έτσι ξαφνικά
Πάλι και πάλι και πάλι. Δεν μπορώ να σ' αφήσω πίσω. Η μορφή σου, το χαμόγελό σου, τα μάτια σου, το βλέμμα σου, όλα σου, δε φεύγουν απ' το μυαλό μου όσο και να το έχω προσπαθήσει. Πάνε 2 χρόνια κι όμως δεν περνάει μέρα που να μη σε σκέφτομαι. Δε θέλω να σε ξεπεράσω, δε θέλω να προχωρήσω. Αρνούμαι. Μακάρι να μπορούσα να καταλάβω τι σκέφτεσαι, τι νιώθεις. Όμως δεν μπορώ, δε μ' αφήνεις.Μα όσοι κι αν περάσουν, εσύ είσαι πάντα εκεί, σταθερός, αναλλοίωτος, ανυπέρβλητος. Θα αλλάξει άραγε ποτέ αυτό; Μα πώς ν' αλλάξει; Αφού δε θέλω εγώ. Δεν το επιτρέπω, δε θα το επιτρέψω.Αν έδινες έστω μια ευκαιρία σε μας. Μία ευκαιρία. Κι αυτή τη φορά όλα θα γίνουν σωστά, θα δεις. Μόνο μια ευκαιρία χρειάζεται.Η συνάντησή μας είναι ό,τι καλύτερο μου συνέβη εδώ και πολύ καιρό. Χαίρομαι για τις λίγες στιγμές που καταφέραμε να περάσουμε μαζί. Μόνο μαζί. Μόνο εμείς και κανείς άλλος. Δε θα ξεχάσω αυτή την απίστευτη ζεστασιά που ένιωσα κοντά σου γι΄αυτές τις λίγες στιγμές. Ελπίζω να σε ξαναδώ σύντομα. Πρέπει. Θα σε περιμένω.