ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ας μιλησω και εγω για τη μεγαλη μου αγαπη...οπου ειναι εσωστρεφης ανθρωπος...που οτι και αν γινεται και τον απασχολει ποτε δε το συζητα μαζι μου.Που θελω να βοηθησω αλλα χτιζει τοιχους αναμεσα μας.Ποσο ασχημο και απογοητευτικο συναισθημα σε πλημμυριζει κατι τετοιες ωρες.Που σκεφτεσαι τι κανεις λαθος??Γιατι δεν εισαι αρκετη για να σου ανοιχτει.?Που εχεις μοιραστει τη καθημερινοτητα σου,τις εννοιες σου,τις χαρες,τις λυπες σου μαζι του,και αυτος δε νιωθει ανετα να το κανει...Δε μπορω να καταλαβω τους αντρες ωρες ωρες και ματακια μου γλυκα κλαιω καθε βραδυ που δε με βοηθας να σε βοηθησω. Νιωθω απαισια που δε μου ανοιγεσε,ακομα και οταν περναω ωρες ολοκληρες για να βρω αυτο που σε βασανιζει.Αλλα εισαι ανενδοτος...και ποναω για αυτο. Σαγαπαω τοσο πολυ και δε θελω να σε βλεπω ετσι και νιωθω να σκαω απτα νευρα μου και απτον πονο που ξερω πως δε μου αφηνεις περιθωρια. Το χειροτερο απ'ολα ειναι που φτασαμε να τσακωνομαστε ολη μερα. Πως βγαινω εγω η φταιχτρα και η συμπεριφορα μου λες πως δεν σου αρμοζει. Τι δε σου αρμοζει? Ισως το οτι μια κοπελα στα 18 της θα κοιταγε να γκομενιζει ενω εγω κοιταω εσενα και μονο εσενα? Δε σου αρμοζει που τα εχω παρατησει ολα για εσενα? Δυσκολο πραγμα η αγαπη,τωρα το καταλαβα. Σε ποναει τοσο πολυ αλλα μια αγκαλια σε κανει να ξεχνιουνται ολα. Που ολα αυτα ποτε δε λυνονται,και το ξερεις πολυ καλα μεσα σου πως θα βγουν παλι στην επιφανεια..και παλι θα πονεσεις. Και μετα παλι απτην αρχη...και ετσι χανονται ολα στο τελος,και το ξες οτι θα συμβεις.Αλλα συνεχιζεις να φαρμακωνεσε