Υπήρξε εποχή που έκανα Google, για να αναζητήσω κάποια θέση ως φύλακας σε κάποιο ξεχασμένο φάρο, σε κάποιο απομονωμένο νησί-κυριολεκτώ...Τελικα,δεν έκανα κάτι τόσο δραστικό, αλλά πήρα την απόσταση και το χρόνο που χρειαζόμουν, ώστε να σηκώσω κεφάλι. Μου αρέσει να μένω και λίγο μόνη μου, αλλά"ψοφάω"και για καλή παρέα.Πλέον την αναζητώ, με το βάρος των εμπειριών,να φωτίζει κάπως καλύτερα τις επιλογές μου.Είσαι σίγουρος ότι στέρεψες μέσα σου; Ίσως χρειάζεσαι ένα μεγάλο time out...Όπως και να έχει, καλή δύναμη εύχομαι.
29.3.2018 | 17:07
Εξαντληθηκα-Εξουθενωθηκα-Εξαϋλωθηκα
Κουράστηκα πια με τους ανθρώπους.. ΌΛΟΙ οσους έχω γνωρίσει μου έχουν ρουφήξει ΟΛΗ την ενέργεια.. Και δεν είναι κανένας έφηβος για να ειμαι απολυτος.. Στα 53 μου πλέον γενικεύω συνειδητα κατόπιν χρόνιων σκεψεων.. Οταν λέω ΟΛΟΙ εννοώ ΟΛΟΙ χωρίς καμία υπερβολή.. Και όταν λέω ΟΛΗ εννοώ σχεδόν όλη (γιατί, εντάξει, για να είμαστε ακριβείς το ότι ζω ακόμα σημαίνει ότι υπάρχουν αποθέματα ενέργειας).. Κουράστηκα..Πέρασα πολλά στάδια.. Το στάδιο της απογοητευσης, της ελπίδας, της προσπάθειας, της λυπης, της ματαιότητας, της επανελπιδας, της αυτοκριτικής, της επιρριψης των ευθυνών στους άλλους, στην τύχη, στην κοινωνια, στο Θεό και μετά πάλι σε μενα, της αηδιας, της παραίτησης, της κατάθλιψης, του πονου, της απελπισίας, της επαναπροσπάθειας, της ματαιωσης των πόθων (ευσεβών τε και μη) και του πάθους, της συναισθηματικης μετριότητας, της συναισθηματικης ουδετερότητας, της ανάλυσης, του προβληματισμού, του κουράγιου, της συμπαθειας, της αντιπαθειας, της ενσυναισθησης, του πένθους, της λαχταρας, της εκλογίκευσης, του θυμού, της αποδοχής, του κενού.. Τώρα απλά Χαντλήθηκα, Χουθενώθηκα, Χαϋλωώθηκα.. Δεν μπορώ άλλο.. Τέρμα.. Υπάρχει και ζωή μετά τους ανθρώπους.. Όπως υπηρχε και πριν.. Πώς οι άλλοι κλείνονται σε μοναστήρια και λατρεύουν θεούς, έτσι κι εγώ.. Θα ανοιχτώ σε ένα μέρος και θα λατρεύω το δικό μου τίποτα..
1
