ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κουράστηκα πια με τους ανθρώπους.. ΌΛΟΙ οσους έχω γνωρίσει μου έχουν ρουφήξει ΟΛΗ την ενέργεια.. Και δεν είναι κανένας έφηβος για να ειμαι απολυτος.. Στα 53 μου πλέον γενικεύω συνειδητα κατόπιν χρόνιων σκεψεων.. Οταν λέω ΟΛΟΙ εννοώ ΟΛΟΙ χωρίς καμία υπερβολή.. Και όταν λέω ΟΛΗ εννοώ σχεδόν όλη (γιατί, εντάξει, για να είμαστε ακριβείς το ότι ζω ακόμα σημαίνει ότι υπάρχουν αποθέματα ενέργειας).. Κουράστηκα..Πέρασα πολλά στάδια.. Το στάδιο της απογοητευσης, της ελπίδας, της προσπάθειας, της λυπης, της ματαιότητας, της επανελπιδας, της αυτοκριτικής, της επιρριψης των ευθυνών στους άλλους, στην τύχη, στην κοινωνια, στο Θεό και μετά πάλι σε μενα, της αηδιας, της παραίτησης, της κατάθλιψης, του πονου, της απελπισίας, της επαναπροσπάθειας, της ματαιωσης των πόθων (ευσεβών τε και μη) και του πάθους, της συναισθηματικης μετριότητας, της συναισθηματικης ουδετερότητας, της ανάλυσης, του προβληματισμού, του κουράγιου, της συμπαθειας, της αντιπαθειας, της ενσυναισθησης, του πένθους, της λαχταρας, της εκλογίκευσης, του θυμού, της αποδοχής, του κενού.. Τώρα απλά Χαντλήθηκα, Χουθενώθηκα, Χαϋλωώθηκα.. Δεν μπορώ άλλο.. Τέρμα.. Υπάρχει και ζωή μετά τους ανθρώπους.. Όπως υπηρχε και πριν.. Πώς οι άλλοι κλείνονται σε μοναστήρια και λατρεύουν θεούς, έτσι κι εγώ.. Θα ανοιχτώ σε ένα μέρος και θα λατρεύω το δικό μου τίποτα..