1.3.2015 | 00:46
Εξάψεις που γίνονται ανάγκες.
Τον θέλω. Απερίγραπτα, με την πονηρή έννοια. Κι αυτή η εμμονή-φαντασίωση είναι τόσο πρωτόγνωρη που μοιάζει λάθος... Δεν είμαι καμιά θεούσα, απλά αυτός, αυτό, όσα νιώθω κι όσα σκέφτομαι φαντάζουν "απαγορευμένα", από τη στιγμή που δεν τολμάω να του μιλήσω. Κλισέ και ανοησίες, το ξέρω, αλλά έτσι είναι. Τον θέλω τόσο που με ξεπερνάει, τόσο που οι ίδιες μου οι σκέψεις με κάνουν να αισθάνομαι τόσο ρηχή, τόσο μικρή, τόσο εξαρτημένη. Τον θέλω τόσο που μου 'ρχεται να βάλω τα κλάματα -για άλλη μια φορά. Δε θέλω να 'μαι έτσι για κάτι ανέφικτο, δε με αναγνωρίζω, με τρομάζω.
