ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Το ζήτημα έχει ως εξής. Περνάω όμορφα μαζί του. Είναι καλός άνθρωπος. Καλύτερος από μένα. Νιώθω ότι με αγαπάει. Όταν μιλάω, με κοιτάει με προσήλωση και θαυμασμό. Γελάει με τα αστεία που κάνω. Θέλει να είμαστε αγκαλιά, μου κρατάει το χέρι. Στο ερωτικό κομμάτι, περνάμε όμορφα επίσης. Όταν όμως αρχίζει και μιλάει για το μέλλον επίμονα, όταν προσπαθεί να αλλάξει τις συνήθειές μου, όταν με πιέζει να πω πράγματα που δεν τα πολυπιστεύω, εκεί με παίρνει από κάτω. Γιατί τα λέω; Σκεφτείτε, να έχετε κάποιον απέναντί σας, για τον οποίο νιώθετε πράγματα και δε θέλετε να στεναχωρηθεί, που να σας λέει σε αγαπώ πάρα πολύ, θέλω να είμαστε για πάντα μαζί, δε θέλω να σε χάσω, θέλω να κάνουμε οικογένεια, ορκίσου κοκ. Μπορείτε να τον ακυρώσετε έτσι απλά; Προσπαθώ να το φέρω λίγο διπλωματικά, τύπου θα δούμε, χαμογελάω, αλλάζω κουβέντα κλπ. Γιατί νομίζω, ότι αυτό είναι και το φυσικό, σιγά- σιγά. Ύστερα, επιμένει να γνωρίσει τους γονείς μου. Εγώ προσπαθώ να το αναβάλω, γιατί πολύ απλά γνωρίζω τους δικούς μου. Ξέρω τι θα πουν. Η μάνα μου που ξέρει για τη σχέση μας, μου πέταξε σε μια στιγμή το εξής: "Καλός, χρυσός, αν περνάτε όμορφα αυτό μετράει. Αλλά σκέψου ότι στο μέλλον μπορεί να μην ταιριάξετε και να μπει εμπόδιο στην πορεία σου. Ειδικά αν κάνει από τώρα σχέδια". Όταν ακούς από την ίδια σου τη μάνα, θέλοντας και μη, το λαμβάνεις υπόψη. Όλα αυτά με ρίχνουν. Νιώθω ένα μείγμα τύψεων να με κατακλύζει που και που. Έρχεται κάθε ΣΚ σχεδόν, περνάμε όμορφα, αλλά χθες πάλι μου άρχισε τα ίδια. Εγώ άκουγα και δεν μιλούσα, οπότε άρχισε να μου λέει, "Γιατί δε με κοιτάς βρε ματάκια, τι έχεις;". Πάλι χαμογέλασα, αλλά μέσα μου ένιωσα άθλια. Καταστρέφω έναν άνθρωπο με τη στάση μου αυτή; Ή μήπως το έχω πάρει υπερβολικά;