ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ακούω γύρω μου πολλούς ανθρώπους που θεωρούν πως είναι χάσιμο χρόνου το να κάνουν σχέση αν δεν υπάρχει προοπτική εξέλιξης. Εξέλιξη ίσον οικογένεια, ανέσεις, άνετο σπίτι, κτλ... Μου έχει ειπωθεί και σε μένα τον ίδιο ότι έτσι μόνο αξίζει μια σχέση σε διάφορες συζητήσεις που έχω κάνει κατά καιρούς. Και πραγματικά ενώ θεωρώ ότι η δημιουργία οικογένειας εφόσον το θέλουν και οι δύο πλευρές είναι σημαντική, ωστόσο δεν μπορώ να μην σταθώ στον κυνισμό με τον οποίο αντιμετωπίζεται η σχέση που δεν έχει μια τέτοια προοπτική εξέλιξης. Τα πάντα γύρω μας είναι πανάκριβα και τα έξοδα είναι τεράστια κι αυτό δεν φαίνεται να το συμμερίζεται πολύς κόσμος. Δεν είναι δηλαδή ότι είναι άποψη μόνο πλούσιων ανθρώπων ή καλοπληρωμένων με παχυλό μισθό. Κι αδυνατώ να καταλάβω τι συμβαίνει. Όταν γύρω μας φορολογούνται τα πάντα, όταν αποδεδειγμένα υπάρχει φτώχεια, όταν τα μηνιαία έξοδα είναι τεράστια, πραγματικά πώς μπορείς να κάνεις οικογένεια ακόμα κι αν θες; Δεν ξέρω, εγώ είμαι παράλογος που σκέφτομαι έτσι; Κάποιοι ίσως πουν ότι είμαι άχρηστος κι επειδή δεν κατάφερα στη ζωή μου να ζω καλά και ποιοτικά προσπαθώ να μεταφέρω την ανικανότητά μου στην ακρίβεια. Ίσως είμαι άχρηστος, δεν έχει σημασία αυτό, εξάλλου προσωπικά είμαι από αυτούς που δεν θα έπαιρναν ποτέ στο λαιμό τους έναν άλλο άνθρωπο και να τον κάνουν να περάσει μια ζωή μέσα στη φτώχεια (σε περίπτωση που ήμουν ικανός να φτάσω στο επίπεδο του να κάνω μια σχέση αλλά υστερώ και σε άλλους παράγοντες, δεν είναι μόνο η φτώχεια μου). Αλλά πραγματικά απορώ επειδή ακούω έτσι ελαφρά την καρδία φράσεις όπως: ''αν δεν οδηγήσει πουθενά η σχέση ας το διαλύσουμε'' ή ''γιατί να χάνω τα χρόνια μου μαζί του;'', γενικά άπειρες τέτοιου τύπου φράσεις. Κι ύστερα βλέπω τα έξοδα της καθημερινότητας που είναι εξωφρενικά. Εξωφρενικά. Καμία άλλη λέξη δεν ταιριάζει. Ακόμα και για εργένηδες όπως είμαι εγώ. Κι όχι δεν είναι για όλους εφικτό το να αλλάξουν δουλειά ή να πάνε στο εξωτερικό για καλύτερες συνθήκες εργασίας ή να ξεκινήσουν κάτι δικό τους κι όλα αυτά που συνήθως προτείνονται. Όλες αυτές οι λύσεις που προτείνονται είναι έξοδα, κανείς δεν είναι σε θέση να το παρατηρήσει αυτό; Εγώ ας πούμε δεν έχω πτυχία που θα είχαν αντίκρισμα σε θέση γραφείου ή δουλειά σε πολυεθνική ή σε τράπεζα ή σε εταιρεία. Έχω σπουδάσει κάτι τελείως διαφορετικού είδους τέλος πάντων που για να εξασκήσω το αντικείμενο των σπουδών μου συνήθως θα πρέπει να βάζω χρήματα από την τσέπη μου. Και φυσικά δεν δουλεύω πάνω σε αυτό που σπούδασα, ασχολούμαι ερασιτεχνικά με αυτό. Μετά από διάφορες δουλειές που έκανα, πλέον δουλεύω με πέντε ευρώ την ώρα μεροκάματο. Κάποιες φορές και τρία ευρώ αλλά συνήθως πέντε. Πράγμα που σημαίνει χαμηλό μισθό. Δηλαδή φτάνει για μένα. Στο περίπου. Εξάλλου όλα στη ζωή σχετικά είναι. Κι αν πάω να πω κάπου ότι δεν μπορώ, δεν γίνεται, ρεαλιστικά δεν γίνεται ποτέ να μπορέσω όχι να κάνω παιδί αλλά ούτε καν σχέση και συγκατοίκηση ή γάμο με κάποια, θα μου αρχίσουν ότι ''τα πάντα είναι επιλογές'', ΄''όποιος θέλει βρίσκει τον τρόπο'' και θα καταλήξουμε στο ''δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω'' που μας έλεγαν όταν ήμασταν παιδιά και τεμπελιάζαμε ή διστάζαμε μπροστά σε κάτι. Ειδικά αυτό το ''δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω'' πόσο άκυρη φράση. Πόσο δεν ισχύει στ' αλήθεια. Πόσο χειραγωγήσιμη για να σε κάνει να νιώσεις άχρηστος. Για να μην αναφερθώ στις συμβουλές ειδικών ευεξίας και διαφόρων life-αποτέτοιων που είναι τρία πουλάκια κάθονται και δες θετικά τη ζωή κι όλα στο χέρι σου είναι κτλ...