ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Παρατηρώ ότι σε συζητήσεις στον κοινωνικό περίγυρο και κυρίως σε θέματα γνωριμιών-σχέσεων, υπάρχει η νοοτροπία του ότι πρέπει όλοι να είναι από γιατροί, δικηγόροι, μηχανικοί και «πάνω» για να βγάζει κάποιος καλά χρήματα ώστε να ζει άνετα σήμερα (εδώ γελάμε…). Από μια πλευρά σα σκέψη είναι ορθή, αλλά από την άλλη δεν υπάρχει σε καμία περίπτωση πλέον αυτή η σιγουριά του παρελθόντος σε κανένα επάγγελμα. Μέχρι το 2020, θα απολυθούν 10.000! τραπεζικοί υπάλληλοι, επιστήμονες κάθε είδους μεταναστεύουν, κανάλια (Mega) κι εφημερίδες (Ελευθεροτυπία) έκλεισαν κι η λίστα δεν έχει τέλος. Τα περισσότερα επαγγέλματα –εκτός κάποιων εξαιρέσεων βεβαίως- δεν προσφέρουν πλέον τη βεβαιότητα του ότι «εδώ που είμαστε σήμερα θα είμαστε κι αύριο». Αφορμή για αυτές τις σκέψεις μου στάθηκε ένα περιστατικό με δυο φίλους μου σε μια επαγγελματική έξοδο που είχαμε και μαζί με κάποιες γυναίκες στην παρέα. Συζητώντας για τα επαγγελματικά του ο καθένας, ο ένας φίλος μου ανέφερε ότι είχε ψιλικατζίδικο κι ο άλλος ότι ήταν περιπτεράς (η έξοδος ήταν συζήτηση σχετικά με το αντικείμενο εμπορίου καπνικών και παρόμοιων ειδών). Τότε η μία από τις κοπέλες παίρνοντας ένα απαξιωτικό ύφος σα να τους λυπήθηκε, είπε «ψιλικατζής ε; Κατάλαβα…». Με το ζόρι κρατήθηκα να μην της την πω. Βλέπετε ήμουν στο εμπόριο των καπνικών ειδών 20 χρόνια και κάποιοι ψιλικατζήδες και περιπτεράδες σε καλά πόστα, έβγαζαν και βγάζουν τρελά λεφτά. Αλλά η σοφή παντογνώστρια θεώρησε ότι ο καημένος ο ψιλικατζής-περιπτεράς κοκ, υποχρεωτικά πεινάνε και δεν έχουν να φάνε. Ο συγκεκριμένος ψιλικατζής, έβγαζε καθαρά το μήνα από 2.000 και πάνω για να καταλάβετε. Αλλά αυτή ήξερε καλύτερα που ήταν στην «απέξω» και χωρίς να γνωρίζει το αντικείμενο, αλλά βλέποντας μόνο την «επιφάνεια» και το όνομα του επαγγέλματος. Και το ακόμη ωραιότερο είναι ότι η ίδια ήταν πωλήτρια κι όχι καμιά επιστήμονας, για να μιλήσω και σύμφωνα πάντα με τη δική της «λογική του παραλόγου». Που να ήταν και γιατρός δηλαδή…Στην προσπάθειά μου λοιπόν να της δώσω με όμορφο τρόπο να καταλάβει πόσο λάθος είναι, τις ανέφερα τις εξής ερωτήσεις «τροφή για σκέψη»: (1) Που ξέρεις ότι αυτός ο «κακόμοιρος» ψιλικατζής ή περιπτεράς δεν έχει κι άλλο εισόδημα που εισπράττει (δηλαδή να είναι κι εισοδηματίας) και περιμένει μόνο από αυτήν τη «δουλίτσα» (με το δικό της σκεπτικό πάντα) για να ζήσει; (2) Πώς γνωρίζεις αν δουλεύοντας στο ψιλικατζίδικο, δεν έχει ο ίδιος κι άλλα σχέδια για κάτι καλύτερο και πιο προσοδοφόρο ή ακόμη και (3) να ασκεί και κάτι άλλο παράλληλα με αυτό που έχει ήδη τώρα και το οποίο θα του αποφέρει διπλό εισόδημα; Μπορεί δηλαδή κάποιος να είναι υπάλληλος και να σχεδιάζει ή να έχει κάποια δική του ατομική επιχείρηση συγχρόνως. Η απάντησή της βεβαίως κι ήταν κυριολεκτικά μια «μούγκα», γιατί δεν είχε κανένα επιχείρημα να αντιπαραθέσει κι έριξε ένα «το είπα για πλάκα» για να ξεφύγει από τη δύσκολη θέση, αλλά κανείς δεν το έχαψε γιατί το ύφος της τα έλεγε όλα. Κι όταν η ίδια έφυγε και συζητώντας κατόπιν και με την άλλη κοπέλα σε άλλο τόνο -πιο ήρεμο- της είπα το εξής: «Πώς θέλετε να βρείτε κάποιον άνθρωπο να σας εκτιμάει πραγματικά, όταν εσείς οι ίδιες με τη νοοτροπία και την υποκουλτούρα που σας έχει περάσει ο lifestyle τρόπος ζωής, έχετε απαιτήσεις που τις περισσότερες φορές δε συνάδουν με αυτά που οι ίδιες προσφέρετε; Τι θα έπρεπε να κάνει δηλαδή ένας άνδρας σε μιαν αρχική γνωριμία; Να λέει από την αρχή το Ε1, το Ε9 του ή το εκκαθαριστικό του για να εντυπωσιάσει ή για να δει αν «εγκρίνεται» από τη γυναίκα»; Η κοπέλα συγκαταβατικά κούνησε το κεφάλι της χωρίς άλλη κουβέντα. Ευτυχώς που τέτοια άτομα με το δικό τους σκεπτικό όπως η προηγούμενη με τον «ψιλικατζή», με τη συμπεριφορά τους μας γλιτώνουν από άδικα χαμένο χρόνο που σίγουρα θα είχαμε αν κάναμε μια σχέση μαζί τους, όταν «μετράνε» τα πράγματα μόνο επιφανειακά και χωρίς να τα γνωρίζουν σε βάθος λεπτομερέστερα. Οπότε ή αλλάζουν τρόπο σκέψης, προσαρμοζόμενοι στο σήμερα ή δε μιλάνε για καταστάσεις που δε γνωρίζουν, γιατί δεν τις παίρνει κανείς σοβαρά μετά κι αναρωτιούνται κιόλας γιατί δε βρίσκουν κάποιον που «μετράει», πάντα βέβαια με τα δικά τους επιφανειακά πολλές φορές κριτήρια. «Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μην πεις αν δεν ξέρεις» που λένε…Κλείνοντας, συγγνώμη για το «σεντόνι», αλλά κάποιες φορές ορισμένα πράγματα πρέπει να μπαίνουν στη θέση τους με τον ορθό τρόπο. Και βεβαίως το παραπάνω περιστατικό δεν αμφιβάλλω ότι ισχύει κι ανάποδα με άνδρες που την έχουν δει «κάπως» και θεωρούν κάποια επαγγέλματα των συντρόφων τους υποδεέστερα από αυτά που οι ίδιοι κάνουν. Δε μετράει το φύλο αλλά η σκέψη του κάθε ανθρώπου κι ούτε υπερασπίζομαι κανέναν. Οπότε και για να βάζουμε τα πράγματα στη σωστή διάσταση, όσοι κι όσες σκέφτονται έτσι τους λέω το εξής: Υπάρχουν κι αλλού «πορτοκαλιές» κι όταν οι ίδιοι-ίδιες μείνουν μόνοι-μόνες χωρίς ταίρι-φίλους και «κλαίγονται», ας κοιτάξουν τον εαυτό τους στον καθρέφτη και να σκεφτούν λίγο καθαρότερα και καλύτερα. Σας ευχαριστώ κι ελπίζω ο διαχειριστής να το δημοσιεύσει.