28.9.2017 | 23:26
Εξομολόγηση μιας άγνωστης...
Στην τελική αυτό που συνειδητά ή μη ψάχνεις κάθε βράδυ πριν ξαπλώσεις, εκεί ανάμεσα μαξιλαριού και καρδιάς γωνία......είναι μόνο η ΑΓΑΠΗ...Οι άνθρωποι...με έχουν πληγώσει πολύ και βαθιά... και παρόλα αυτά τους αγαπώ και τους συγχωρώ κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ όλους... δεν μπορώ να φερθώ άσχημα σε κανέναν... είναι το μεγάλο μου ελάττωμα...θέλω να χαρίζω χαμόγελο στους άλλους...αυτή τη στιγμή, στο κατώφλι των 30, μετά από τόσα που έχω περάσει, εξακολουθώ να στέκομαι όρθια και να το παλεύω να μη βουλιάξω στην κατάθλιψη για 3-4 άτομα που μείνανε δίπλα μου όλα κι όλα που με αγαπούν και αγαπώ αληθινά...Παραλίγο να τα χάσω τα λογικά μου...ευτυχώς που υπάρχει κι η ΑΓΑΠΗ......είναι το πολυτιμότερο δώρο... Σας εύχομαι να την βρείτε... Σας εύχομαι να είστε πάντοτε δυνατοί στα δύσκολα... Γιατί η ζωή έχει περισσότερες δυσκολίες παρά χαρές...από καρδιάς... εύχομαι όλος ο κόσμος να είναι ευτυχισμένος......μου λείπει η παιδική μου ηλικία... μου λείπει η ζεστασιά της ψυχής μου με την οποία κοίταξα κατάματα τον κόσμο και με χαστούκισε απανωτά...και συνεχίζει να με πληγώνει...μέρα με τη μέρα...αχ ρε μαμά...δώσε μου δύναμη από εκεί πάνω να τους αντέξω τους ανθρώπους... εσύ που είχες τόση δύναμη... ..........................................................................................αν είχε η σιωπή φωνή...............................θα ούρλιαζε.........................................
0