ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η ειδικότητα που έχω σπουδάσει είναι περισσότερο ανδροκρατούμενη και οι δουλειές που έχω κάνει (πάνω στο αντικείμενο) ήταν πάντα με άντρες συνάδελφους. Δε λέω, καλή η παρέα των αντρών και τις κοτσάνες μου πετούσα και τις πλάκες μου έλεγα και με πείραζαν και τους πείραζα κτλ. Οι περισσότερες φίλες και γνωστές μου έλεγαν ότι καλύτερα που συνέργάζομαι με άντρες παρά με γυναίκες γιατί οι γυναίκες είναι μία έτσι, μία αλλιώς κτλ κτλ και ότι θέλουν κι αυτές να έχουν άντρες συνάδελφους αλλά επειδή οι δουλειές τους είναι "γυναικείες" είναι δύσκολο. Εγώ από την άλλη, βάρεθηκα τους άντρες (σόρρυ αν σας θίγω guys haha :P) αλλά να, ήθελα κι εγώ εχω μία γυναίκα συνάδελφο, όχι για να πω κάτι γυναικείο αλλά έτσι βρε αδερφε να μην είμαι η μόνη γυναίκα στην παρέα, άσε που και οι πελάτες ήταν επι το πλείστον άντρες. Και φτάνουμε στο τώρα, όπου βρήκα μία δουλειά πάνω στο αντικείμενο και με γυναίκα συνάδελφο. Επιτέλους! Καλή κοπέλα η συνάδελφος, γλυκιά, ευγενική και διακρητική. Στην πορεία σκεφτόμουν ότι κάποια στιγμή θα κάνει κάτι "κακό" ή "ύπουλο" έτσι όπως τις χαρακτήριζαν οι φίλες. Αμ δε! Τίποτα απολύτως δεν έχει συμβεί, ούτε καν μου έχει κινήσει υποψίες. Και φτάνουμε ίσως στο πραγματικό πρόβλημα... Νομίζω ότι είμαι τσιμπημέη μαζί της. Κάθε φορά που σηκώνεται από το γραφείο της, να κάνει μία δουλειά, ρίχνω πάντα κρυφές ματιές. Μια φορά πάλι έιχε έρθει στο δικό μου γραφείο να μου δώσει κάτι και ντρεπόμουν να την κοιτάξω και είχα σκυμμένο το κεφάλι μου, ενώ την άκουγα να γελούσε και ήθελα να την δω. Όταν πάλι σχολάω και τους αποχαιρετώ όλους (τους άντρες) χαλαρά και όταν τα μάτια μου πέφτουν στη συνάδελφο πάλι τα παίρνω πίσω γρήγορα και φέυγω. Τι αμηχανία! Τελικά μήπως να γυρίσω στους άντρες που ήμουν πιο κουλ και δεν είχα ερωτικά θέματα;