ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όταν ήμουν μικρή, γύρω στα 10, έκλεβα.Έχω κλέψει χρήματα από τον πατέρα μου για να κεράσω τους φίλους μου παγωτό.Έχω κλέψει αυτοκόλλητα από το ψιλικατζίδικο για να τα χαρίσω στον αδερφό μου για τη συλλογή του.Έχω κλέψει κολώνια "Μυρτώ" για να την κάνω δώρο στη γιαγιά μου.Θυμάμαι άλλα 2-3 παρόμοια περστατικά.Όλα τα κλοπιμαία ήταν μικρής αξίας και πάντα προορίζονταν για δώρο.Για να κάνω κάποιον χαρούμενο.Ποτέ για μένα!Δεν ξέρω αν ποτέ το κατάλαβε κανένας.Το είχα διαγράψει εντελώς απο τη μνήμη μου και τα ανέσυρα το μεσημέρι, όταν μια συνάδελφος προβληματισμένη μου έλεγε οτι η κόρη της (9 ετών) κάνει κάτι αντίστοιχο.Σ' όλη την ενήλικη ζωή μου είμαι εντελώς τίμια.Ούτε καν σκέψη να αποκτήσω κάτι που δε μου ανήκει. Μου δίνουν παραπάνω ρέστα και τα επιστρέφω.Και σκέφτομαι απόψε...πόση ανάγκη για προσοχή είχα τότε; πόση δίψα για αποδοχή και αγάπη και μάλιστα από τους πιο δικούς μου ανθρώπους! Πόσο λίγη ένιωθα τότε;Μάλλον νόμιζα οτι κάνοντας δώρα, θα με αγαπήσουν...παιδική σκέψη...Έφτασα στο "έγκλημα" για την αποδοχή.Ακόμα κάνω δώρα μικρής αξίας για να κάνω κάποιον να χαμογελάσει.Και όσο το σκέφτομαι...δεν έχουν αλλάξει και πολλά από τότε. Ακόμα διψάω...