5.3.2016 | 00:01
Εξομολογούμαι πως,
όσο κι αν θέλω να μην αντιλαμβάνομαι τι γίνεται με πληγώνει που απομακρυνόμαστε. Δεν ξέρω πλέον τι νιώθεις, ούτε μπορώ να είμαι σίγουρη για τίποτα με όλα όσα έχουν γίνει. Είμαι σίγουρα πλέον κουραστική και ως ένα βαθμό μονόχνοτη, όχι μόνο με σένα, αλλά παντού. Είναι κομματάκι δύσκολο να προσπαθείς να είσαι ευχάριστη όταν κάθε μέρα έχεις ν' αντιμετωπίσεις τα ίδια και τα ίδια. Όταν δεν έχεις ξεφύγει εδώ και χρόνια από οικογενειακές καταστάσεις που σε κάνουν να νιώθεις πιο λειψή. Όταν η προσπάθεια σε όλους τους τομείς όσο μεγάλη κι αν είναι φέρνει πολύ πολύ μικρότερα αποτελέσματα αναλογικά. Κάπου-κάπου θες να τα παρατήσεις όλα, Αυτό που ξέρω είναι ότι ο κόσμος δεν μου χρωστάει τίποτα, ότι οι ατυχίες μου είναι μικρές σε σχέση με άλλους, και, ότι ανέκαθεν υπήρξα αδύναμη στο να διαχειριστώ τις έντονες δυσκολίες. Προσπαθώ να σκεφτώ πως βλέπω το μέλλον μου σε πέντε χρόνια από τώρα ας πούμε, δεν βλέπω τίποτα. Βλέπω μοναξιά. Και δεν βρίσκω κανένα απολύτως νόημα στην ζωή μου αν δεν υπάρχει αγάπη. Δεν έχω πέρα από αυτό καμιά Ιθάκη, κανένα όνειρο και κανέναν στόχο. Σκέφτομαι ότι στην καλύτερη θα εγκλωβιστώ μόνιμα με έναν μισθό πείνας και θα μένω στις ίδιες δυσκολίες απλά και μόνο για να μη νιώθω άδεια τη ζωή μου. Παλιότερα, θα θύμωνα με το πόσο μίζερη ακούγομαι αλλά τώρα δε με νοιάζει. Ίσως είναι η απελπισία. Ίσως είμαι ήδη υπερβολικά θυμωμένη με τον εαυτό μου αλλά πάλι αναρωτιέμαι γιατί να προσπαθήσω. Δεν μου φτάνει που επιβιώνω, θέλω κάτι ουσιαστικότερο όμως βρίσκομαι σε ψυχολογικό τέλμα. Μέσα σε όλα, χάνω εσένα από την ζωή μου. Δεν μου κάνει εντύπωση ως γεγονός, άσε δε, που όταν είμαι πολύ πεσμένη προτιμώ να μην έχω γύρω μου ανθρώπους γιατί δε νιώθω ότι έχω να τους δώσω κάτι καλό. Ίσως είναι καλύτερα έτσι.Ίσως όλο το κατεβατό να οφείλεται σε μια άσχημη οικογενειακή στιγμή και αύριο ξυπνήσω πεισμωμένη και με ένα δε μπιμπ στο στόμα. Ίσως φταίνε και οι ειδήσεις. Όλα αυτά που γίνονται, είναι τρομακτικά δίπλα μας και μέσα μας. Εκεί δηλαδή που το μόνο μου μέλλημα ήταν να ξεφύγω από το οικογενειακό μου δράμα, πέφτει κι ένα συλλογικό !