ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Το ξερω οτι μαλλον η σκεψη μου ειναι λαθος, αλλα ηθελα να μοιραστω τον προβληματισμο μου. Οταν βρισκεστε σε σχεση που επιθυμειτε να ειναι ουσιαστικη (ηλικιες 26 με 29), εξομολογειστε στον αλλο ακομα και πραγματα που ισως σας "ριξουν" στα ματια του αλλου; Μηπως ετσι καταρριπτεται ο μυθος; Το αγορι μου εχει μια πολυ καλη εικονα για μενα ως προς τη κοινωνικοποιηση. Οντως ειμαι ομιλητικο ατομο και χαμογελαστο, παρλαυτα λογω συνθηκων ζωης (πολλοι φιλοι μεταναστευουν, αλλοι δουλευουν πολλες ωρες, αλλοι συγκατοικουν) νιωθω μοναξια και οσο περναει ο καιρος, ολο και παραπανω μαραζωνω που χανομαστε. Το αγορι μου δεν το εχω αφησει να καταλαβει την εσωτερικη μοναξια που βιωνω στο θεμα της φιλίας, νιωθω οτι κανω λαθος αλλα νιωθω οτι θα γκρεμισω πολλα πραγματα αν εξωτερικευτω. Εννοειται εχω κλαψει μπροστα του για ανασφαλειες οπως το μελλον απο αποψη δουλειας και αλλα θεματα. Το θεμα της φιλιας ομως το φοβαμαι πολυ, με φανταζομαι να του το συζηταω και νιωθω μιζερη τρομερα...