ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Απέλπιδα προσπάθεια, να αποτυπώσω τις σκέψεις μου και να ακουμπήσω κάπου τις λέξεις μου. Τι συμβουλές να ψάξω να βρω και τι δύναμη να αντλήσω από μέσα μου, όταν όλα στερεύουν. Όταν απόλυτα αντικειμενικά, δεν φταίω, κι όμως εγώ είμαι η υπαίτια. Όταν θέλω να βοηθήσω, και τελικά βρίσκομαι στη μέση εκτεθειμένη. Όταν συσσωρεύονται όλα και δεν υπάρχει αντιστάθμισμα. Όταν ψάχνω τον πιο ικανό γιατρό για άμεσο συγγενή μου, για να αντιμετωπίσουμε τον κορονοιο, πράγμα που επιτυγχάνεται, αλλά η γραμματέας του, μας αποκλείει από την άμεση χρονικά, επανεξέτασή του, όταν για εμάς ο κόσμος χάνονταν, και απλά μας επέπληττε ότι έχουμε πολύ άγχος. Πολύ άγχος, για τη νόσο του κορονοιου, από την γραμματέα, όχι από τον γιατρό. Θα μπορούσα να πω πολλά, για να σας μεταφέρω ακριβώς τα γεγονότα, αλλά, δεν έχει νόημα. Η υγεία βρήκε τον σωστό δρόμο, αλλά η γραμματέας μας απέκλεισε από έναν ικανό επιστήμονα. Αναρωτιέμαι, πέρα από την αποκατάσταση της σωματικής υγείας, στοιχειώδης ευγένεια στον ασθενή και στους συγγενείς του, δεν είναι αυτονόητη, αν δεν είναι έμφυτη ? έστω και επίπλαστη. Και μιλάμε για ιδιωτικό ιατρείο. Λίγη ανθρωπιά, κι αν όχι τυπική ευγένεια. Ίσως κάτι κερδίζαμε όλοι.