ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΥΓ: Πρώτη φορά μου έχει συμβεί να πατάω συνέχεια 'ανανέωση' περιμένοντας μια απάντηση. Η συζήτησή μας είναι ψυχοθεραπεία για μένα... Σ' ευχαριστω πραγματικά.

Απίστευτο! Λες και βλέπω την ιστορία μου. Ειλικρινά δάκρυσα, όχι τόσο από στενοχώρια, αλλά επειδή πράγματι νιώθω ότι κάποιος με καταλαβαίνει. Επειδή μπορώ να μιλήσω ελεύθερα και να πω ό,τι νιώθω χωρίς να με θεωρούν παρανοϊκή/υπερβολική. Ναι, όταν ο πατέρας είναι ανύπαρκτος/απαράδεκτος/ανίκανος κάποιος πρέπει να κρατάει τις ισορροπίες και αυτό (ειδικά για ένα μικρό παιδί) είναι δύσκολο. Σε καταρρακώνει και σου αφήνει ανεξίτηλα σημάδια. Πώς να συγχωρέσεις κάποιον που σου μαυρίζει την ψυχή και σε πληγώνει με το χειρότερο τρόπο; Όλα ένα θέατρο του παραλόγου και εσύ ένα πιόνι στα χέρια άλλων, μια μαριονέτα, ένα τίποτα . Είσαι εγκλωβισμένος, σε ετεροκατευθύνουν και ενώ θέλεις να φωνάξεις δε μπορείς. Κρατιέσαι, δείχνεις το πιο φωτεινό σου χαμόγελο, γιατί πρέπει κάποιος να δώσει τη σταθερότητα στο σπίτι, αλλά πονάς και κανείς δεν μπορεί να σε νιώσει...

Σ' ευχαριστώ για τα ωραία λόγια, με κάνεις και νιώθω πολύ καλύτερα. Κι εγώ αισθάνομαι πιο δυνατή, γιατι χωρίς αυτόν δεν θα ήμουν ο άνθρωπος που είμαι τώρα. Χάρη σε αυτόν είμαι καλύτερη και θα κάνω τα πάντα για να μην του μοιάσω και να μην κάνω τα ίδια λάθη , πληγώνοντας τους γύρω μου. Από αυτή την άποψη, τον ευχαριστώ κιόλας...

Προσφάτως ενήλικη. Αλλά είναι μια κατάσταση που συνεχίζεται και εξακολουθεί να πονάει. Και εδώ ρωτάω: ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΒΑΖΕΙ ΜΥΑΛΟ? Μεγάλος και ώριμος (;;;) άντρας είναι.