ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
12.10.2022 | 18:12

Ευνουχισμένη ζωή

Καλησπέρα, Μέσα από αυτή την εξομολόγηση ήθελα να πω και εγώ την ιστορία μου, στην οποία πρωταγωνιστές είναι οι γονείς μου. Από μικρός γενικά ζούσα ένα περιβάλλον καταπιεστικό με το ξύλο σαν κύριο μέσο διαπαιδαγώγισης στην παιδική μου ηλικία και γενικά πολλούς περιορισμούς για λόγους ελέγχου..πήγα φοιτητής σε Πολυτεχνείο επαρχίας, όπου για όλα τα χρόνια είχα κάθε ημέρα τηλεφωνήματα κυρίως από τη «μάνα» μου και ξαφνικές επισκέψεις , χωρίς να θεωρούν το χώρο που έμενα ως δικό μου προσωπικό και εάν ζητούσα λίγο χώρο, μου το γυρνούσε επίθεση και ψυχολογικό πόλεμο..τελευταίο έτος σπουδών γνώρισα τις κρίσεις άγχους μετά από έναν από τους πολλούς καυγάδες των «γονιών» μου. Έπειτα, δουλεύοντας στα φυλλάδια μέχρι να βρω δουλειά στο αντικείμενό μου, είχα νέο πόλεμο γιατί θεωρούσαν ότι με τέτοια δουλειά ότι τους ξεφτίλιζα..βέβαια εάν έβλεπαν κάποιον άλλον να δουλεύει σε παρεμφερή αντικείμενα, επικροτούσαν την προσπάθεια.. Βρήκα δουλειά στην επαρχία στο αντικείμενό μου, είχα καθημερινά 5-7 κλήσεις την ημέρα μέχρι να σηκώσω το τηλέφωνο..είχαν βγάλει αντικλείδια από το χώρο ΜΟΥ χωρίς να το ξέρω, και μία μέρα που δούλευα, μπήκαν χωρίς να το ξέρω για το «καθαρίσουν» και έφυγαν, ενώ τους είχα δηλώσει να μην τολμήσουν να πατήσουν το πόδι τους χωρίς να ζητήσουν την άδεια..και φυσικά είχαν συμφωνήσει..πρώτη φορά ένιωσα «βιασμένος»..επακόλουθο των ανωτέρω ήταν το χρόνιο παθολογικό στρες με πόνους στο στήθος και πονοκεφάλους.. Μετά τα παραπάνω έρχεται το λάθος μου, καθώς η εταιρεία έκλεισε, και ελέω της ανεργίας επέστρεψα στο πατρικό μου..το στρες εντάθηκε και πήρα αγωγή, την οποία στμάτησα μετά τις οδηγίες του ειδικού. Πλέον τα πράγματα έχουν ηρεμήσει, έχω πάλι τη δουλειά μου..αλλά ανα διαστήματα σκάνε φρίκες και ψυχολογικά..τα απωθημένα πολλά..ερωτική ζωή μηδέν..και εμμονές ότι όταν ξανακάνω την προσπάθειά μου να φύγω, θα έχουμε τα ίδια καθώς μετά από τσακωμούς, δε νομίζω ότι κατάλαβαν τα λάθη τους, αντίθετα στήριζαν ό,τι έκαναν με μικροεξαιρέσεις.. Δεν ξέρω τι να περιμένω από αυτή την εξομολόγηση...αυτές οι μέρες είναι τέτοιες μέρες με φρίκες και ηθελα κάπου να τα πω... Ευχαριστώ όποιον/α διάβασε το μήνυμα.. Ετών 32
4
 
 
 
 
σχόλια

Βρες μερικά καλά βιβλία που ισως σε βοηθήσουν και πήγαινε σε κάποιον ήρεμο χώρο ώστε να βοηθας τον εαυτό σου διαβαζοντας τα για να μπορεσεις να νιωσεις πιο δυνατος κάποια στιγμή να απεγκλωβιστείς από εκείνους. Οι γονείς σου δεν σου αφήνουν χώρο να μην γινεις ανεξάρτητος και σε χάσουν από κοντά τους. Η ζωή ομως είναι δική σου και είναι πολύ σύντομη. Σου εύχομαι να πετύχεις ότι ονειρεύεσαι.

Τρομάζω στην ιδέα και ασφυκτυώ... είναι φρίκη αυτό που περιγράφεις . Δεν θέλουν να ανεξαρτητοποιηθείς,θέλουν να σε κρατούν κτήμα δικό τους για πάντα ..και το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να επαναστατήσεις για την ελευθερία σου . Σπίτι όσο πιο μακριά μπορείς κ το κλειδί ποτέ κοντά τους... Άλλη λύση δεν βλέπω .κόψε κ επαφή εντελώς στη τελική . Η υγεία σου έχει σημασία , θα κάθεσαι να τους μιλάς για να παίρνεις αγωγή μετα; Όχι βέβαια .

Σε συμβουλεύω αν μπορείς οικονομικά να φύγεις από εκεί και να ζήσεις μόνος. Μην τους αφήνεις άλλο να σου ορίζουν την ζωή. Στην τελική δώσε τελεσίδικο ώστε να καταλάβουν ότι αυτό που κάνουν είναι λάθος.

Scroll to top icon