ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπέρα, Μέσα από αυτή την εξομολόγηση ήθελα να πω και εγώ την ιστορία μου, στην οποία πρωταγωνιστές είναι οι γονείς μου. Από μικρός γενικά ζούσα ένα περιβάλλον καταπιεστικό με το ξύλο σαν κύριο μέσο διαπαιδαγώγισης στην παιδική μου ηλικία και γενικά πολλούς περιορισμούς για λόγους ελέγχου..πήγα φοιτητής σε Πολυτεχνείο επαρχίας, όπου για όλα τα χρόνια είχα κάθε ημέρα τηλεφωνήματα κυρίως από τη «μάνα» μου και ξαφνικές επισκέψεις , χωρίς να θεωρούν το χώρο που έμενα ως δικό μου προσωπικό και εάν ζητούσα λίγο χώρο, μου το γυρνούσε επίθεση και ψυχολογικό πόλεμο..τελευταίο έτος σπουδών γνώρισα τις κρίσεις άγχους μετά από έναν από τους πολλούς καυγάδες των «γονιών» μου. Έπειτα, δουλεύοντας στα φυλλάδια μέχρι να βρω δουλειά στο αντικείμενό μου, είχα νέο πόλεμο γιατί θεωρούσαν ότι με τέτοια δουλειά ότι τους ξεφτίλιζα..βέβαια εάν έβλεπαν κάποιον άλλον να δουλεύει σε παρεμφερή αντικείμενα, επικροτούσαν την προσπάθεια.. Βρήκα δουλειά στην επαρχία στο αντικείμενό μου, είχα καθημερινά 5-7 κλήσεις την ημέρα μέχρι να σηκώσω το τηλέφωνο..είχαν βγάλει αντικλείδια από το χώρο ΜΟΥ χωρίς να το ξέρω, και μία μέρα που δούλευα, μπήκαν χωρίς να το ξέρω για το «καθαρίσουν» και έφυγαν, ενώ τους είχα δηλώσει να μην τολμήσουν να πατήσουν το πόδι τους χωρίς να ζητήσουν την άδεια..και φυσικά είχαν συμφωνήσει..πρώτη φορά ένιωσα «βιασμένος»..επακόλουθο των ανωτέρω ήταν το χρόνιο παθολογικό στρες με πόνους στο στήθος και πονοκεφάλους.. Μετά τα παραπάνω έρχεται το λάθος μου, καθώς η εταιρεία έκλεισε, και ελέω της ανεργίας επέστρεψα στο πατρικό μου..το στρες εντάθηκε και πήρα αγωγή, την οποία στμάτησα μετά τις οδηγίες του ειδικού. Πλέον τα πράγματα έχουν ηρεμήσει, έχω πάλι τη δουλειά μου..αλλά ανα διαστήματα σκάνε φρίκες και ψυχολογικά..τα απωθημένα πολλά..ερωτική ζωή μηδέν..και εμμονές ότι όταν ξανακάνω την προσπάθειά μου να φύγω, θα έχουμε τα ίδια καθώς μετά από τσακωμούς, δε νομίζω ότι κατάλαβαν τα λάθη τους, αντίθετα στήριζαν ό,τι έκαναν με μικροεξαιρέσεις.. Δεν ξέρω τι να περιμένω από αυτή την εξομολόγηση...αυτές οι μέρες είναι τέτοιες μέρες με φρίκες και ηθελα κάπου να τα πω... Ευχαριστώ όποιον/α διάβασε το μήνυμα.. Ετών 32