ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ξέρεις πως είναι να είσαι 14 χρονών και να πεθαίνει ο καλύτερος σου φίλος? Μπορεί και να ξέρεις.Εμένα ο παππούς μου ήταν ο ήρωας μου. Και σκοτώθηκε. Και ενώ ήθελα να του κρατήσω το χέρι, να του πω αυτό που λέγαμε πάντα, η ατάκα μας... να τον δω στο νοσοκομείο πριν φύγει... όχι. Δεν έπρεπε. Έχει περάσει μια δεκαετία από τότε, μια σκατά δεκαετία που δεν έριξα ούτε ένα δάκρυ μπροστά σε κανέναν. Μου λείπει κάθε μέρα και από τότε φοβάμε τον θάνατο τόσο πολύ. Φαντάσου...Αυτά τα γαμωόνειρα που είναι αληθινά μακάρι να μην υπήρχαν... Ξέρεις, που νιώθεις να κρατάς το χέρι του και δεν σου μιλάει και το μόνο που λες μέσα στα δάκρυα σου είναι "Πως γίνεται να είσαι εδώ? Αφού πέθανες!"Μετά ξυπνάς. Όνειρο. Γάμα με.Ζούσα αρκετά χρόνια, τα χειρότερα τότε, σχολείο, να είσαι uncool γιατί δεν είχες μπλούζα Paul Frank... τουλάχιστον τώρα δεν ντρέπομαι. Τότε τα uncool παιδια ήταν πραγματικά παιδιά στο περιθώριο, όχι όπως τώρα. Κατεστραμένα χρόνια που ήθελα απλά να σταματήσω να νιώθω πόνο, χρόνια που πίστευα πως μόνο εγώ έχω βιώσει τέτοιο πράγμα. Γιατί μόνο εγώ και ο παππούς είμασταν αληθινοί φίλοι, μιλάγαμε κάτω από τα δέντρα και ήθελα να με δει μεγάλη, να δει τι έγινα και τι κατάφερα, πάντα με αυτόν στο μυαλό μου.Δεν ήθελα ποτέ να πεθάνω εγώ. Φοβάμαι τον εγωιστικό πόνο του να μένω πίσω... του να πρέπει να υπομείνεις μόνο εσύ την έλλειψη ενός ανθρώπου.