ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
27.11.2013 | 20:46

Φαύλος Κύκλος

Και έτσι με βρήκε άλλο ένα απόγευμα να προσπαθώ να οργανώσω τις σκέψεις μου. Ένα απόγευμα για το οποίο θέλω να θίξω ένα θέμα που με "καίει" μέσα στη σχέση μου. Αυτό της εμπιστοσύνης.Μια σχέση που φαίνεται η ιδανική προς το παρών.Μία από τις πολλές σχέσεις στο ιστορικό μου. Σχέσεις που δεν κρατήσανε.Σχέσεις που μείνανε, απλά να μου θυμίζουν ότι τα λόγια πάντα χρειάζονται μέχρι ένα σημείο. Υποσχέσεις ,γλυκόλογα,όλα ιδανικά πάντα ,τα οποία κατέληγαν στην πλειοψηφία τους σε προδοσία από την αντίθετη πλευρά. Δεν βγάζω τον εαυτό μου απέξω,δεν θα ισχυριστώ ότι ποτέ δεν έφταιξα γιατί απλά αυτό θα ήταν ένα ψέμα. Σίγουρα όμως ήμουν αυτός που τις περισσότερες φορές προσπάθησα να είμαι σταθερός και "σωστός". Και έτσι σταθεροί και σωστοί είμαστε και οι δυο μας σε αυτή τη σχέση σήμερα .Έτσι δείχνουν όλα τουλάχιστον.Μέχρι που με πιάνει αυτό το συναίσθημα της ανασφάλειας και της καχυποψίας,που όσο και να θέλω να το κρύψω καταλαβαίνεις ότι οι αρνητικές σκέψεις έχουν αρχίσει και "κάνουν βόλτα" στο μυαλό μου..Μα έχω άδικο..? Ο Γιάννης παντρεμένος με μία εκπληκτική κοπέλα μπήκε στο σπίτι του και την βρήκε αγκαλιά με το γείτονα. Ο προισταμενός μου ,άνθρωπος κάποιας ηλικίας με παιδιά και δύο εγγόνια,με σοβαρή εικόνα στους γύρω του, διατηρεί εξωσυζυγική σχέση με την Χ. από την γραμματεία,μητέρα μίας κοπέλας και ενός αγοριού που τυγχάνει να είναι και φίλος μου..Αλήθεια σου λέω..έχει "βουήξει" όλη η εταιρεία.Με καθυσηχάζεις και μου λες να είμαι ήρεμος και ότι δεν σημαίνει πως όλες οι σχέσεις των ανθρώπων είναι το ίδιο,δεν έχουν την ίδια κατάληξη. Σε καταλαβαίνω, έχεις δίκιο,αλλά προχθές ο κολλητός μου πήγε με την κοπέλα ενός καλού του φίλου από το στρατό.Πως να μην φοβάμαι που έχουμε γίνει έτσι σαν άνθρωποι όλοι μας σήμερα?Πως να ησυχάσω όταν βλέπω ότι όλα αυτά που πίστευα αναιρούνται στην πράξη και οι άνθρωποι ξεχνάνε λόγια που έχουν πει?Πως να ηρεμήσω που δεν μπορώ να δεχτώ τον "ανοιχτομυαλισμό" τους και τις ιδέες τους για το πως πρέπει να είναι ο έρωτας και να τον ζει κανείς σήμερα?Δεν είμαι υπερβολικός ,κατάλαβέ με. Βλέπω τόσα γύρω μου και δεν θέλω να "χαλάσει" αυτό το συναίσθημα ,δεν θέλω να "φύγει".Φοβάμαι,φοβάμαι εσένα ,φοβάμαι και τον ίδιο μου τον εαυτό. Φοβάμαι μην γίνω σαν εκείνους..Θα το παλέψω,αλλά φοβάμαι. Δείξε μου και εσύ ότι δεν θα με αφήσεις να σκεφτώ όπως αυτοί...
 
 
 
 
Scroll to top icon