ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πολύ σωστά αυτα που γράφεις αγαπητή ,αλλα αυτό το " δεν ξέρεις πόσο σε νιώθω" ,η αλήθεια είναι πως δεν το περίμενα ..Δεν το λέω αρνητικά ,αλλά σε είχα για πολύ διαφορετικο ατομακι ;) Λέω και στις δύο σας λοιπόν να μην πέφτετε,όλα στη ζωή είναι και που θα πάει δεν γίνεται ούτε να είσαι μια ζωή δυστυχισμένος ,ούτε ευτυχισμένος ,κύκλος είναι και γυριζει :D

Αν ήμουν λιγότερο επίμονη σ' αδιέξοδες καταστάσεις και λιγότερο αναβλητική, σε συνδυασμό με κάποια άλλα πράγματα που συνέβαιναν και δεν ήταν στο χέρι μου τότε ίσως να μην την καταλάβαινα. Τρεις εικασίες έχω για την περίπτωση της γράφουσας:- Δεν κάνει αυτό που θέλει κι αυτό την πνίγει. Ένα κομμάτι της αυτοπραγμάτωσής μας το οποίο είναι απελευθερωτικό είναι ν' ακούμε τις ανάγκες μας και να μην τις εκλογικεύουμε μόνιμα. Με τη λογική ψάχνουμε εφικτούς κι υγιείς τρόπους να τις ικανοποιήσουμε.-Ακατάλληλα άτομα. Δεν θα τα έλεγα τοξικά, αλλά άτομα που μαζί τους δεν λειτουργούμε όπως θα θέλαμε κι όπως χρειαζόμαστε. Άτομα που μας κάνουν να νιώθουμε δυσλειτουργικοί, λειψοί, ανίκανοι. Άτομα που μας αγχώνουν και μας απορρίπτουν επί μονίμου βάσεως και συνήθως είναι σημαντικά για μας είναι αυτά που πρέπει να προσέχουμε και να κρατάμε σε αποστάσεις ασφαλείας για μας. Όσο μπορούμε ν' αποφύγουμε κακοποιητικές συμπεριφορές τόσο το καλύτερο.-Ένας συνδυασμός των άνωθεν σε ποικίλες δοσολογίες. Υ.Γ. Με το να το πεις, δε γίνεται τίποτα. Χρειάζεται προσπάθεια συνήθως ν' αντιμετωπίσεις τους εσωτερικούς «δαίμονες» και να τα βγάλεις πέρα με εξωτερικές πραγματικές δυσκολίες. Σε όλα αυτά η άρνηση του προβλήματος και αναζήτησης βοήθειας δυσχεραίνει την όλη κατάσταση. Ίσως να φαινόμαστε πιο γερασμένες. Ίσως κάποια χρόνια η ζωή πέρασε και δεν ακούμπησε αλλά αν ξέρω κάτι είναι ότι καμιά φορά προσπαθώντας ν' αποκλειστούμε από τα δυσάρεστα συναισθήματα αποκλειόμαστε από την ζωή. Κι αν κάτι μπορώ να πω με σιγουριά και χαμόγελο είναι ότι ο παλιός σου εαυτός, ο ζωηρός είναι κάπου μέσα σου. Δεν θα είσαι ακριβώς όπως παλιά αλλά αν είσαι έτοιμη να μοχθήσεις, να κάνεις λάθη και να δυσαρεστήσεις κόσμο με την στάση σου (αν πάσχεις από το «σύνδρομο του καλού κοριτσιού» ) τότε ένα κομμάτι θ' ανακτηθεί και μάλιστα σε πιο στέρεο έδαφος. :)

Κοίτα ,να σου πω την αλήθεια ,κάπου σ έχασα. .:ΡΤα λες ωραία,δεν λέω,εγώ αυτό που έχω να πω πιο απλά είναι ότι όλα στο μυαλό μας είναι ,νομίζω πως από κει ξεκινάει το οποιοδήποτε θέμα - προβλήμα που μπορεί να μας απασχολεί ..Όποτε ναι,είναι στο χέρι μας ,να ξεκολλήσουμε και να το δούμε αλλιώς..δύσκολο αλλά γίνεται ;)

To υ.γ. είναι απευθύνεται κυρίως στη γράφουσα της εξομολόγησης. @Ed26 ναι σίγουρα όλα τα ζούμε μέσα στο μυαλό μας αλλά κάπως μετράει κι αυτό που νοείται ως εξωτερικός κόσμος. Οπότε καμιά φορά το μυαλό μια χαρά ηρεμεί όταν αλλάξουμε τις συνθήκες που επικρατούν στη καθημερινότητά μας (μόνες τους σπάνια αλλάζουν προς το καλύτερο).

Το κατάλαβα ότι απευθύνεσαι περισσότερο στην εξ.Συγγνώμη αν μπηκα μες τη μέση :ΡΌσο για το μυαλό που λέω ,εννοώ ότι τρώμε κολλήματα ακόμη κ αν βλέπουμε ότι δεν ισχύουν ..και αυτό οφείλεται στο μυαλό ..Μπορουμε να πάμε παρακάτω ,αρκεί να το πάρουμε απόφαση..και να τα φέρουμε όλα τούμπα;)

Αμέ. Έχεις δίκιο. :)

Αν και θα καταλήξω γραφική στο τέλος ,να ξέρεις πολύ σε πάω κορίτσι :) :)