ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Διαβασα μια παρομοια ιστορια.. Ειμαι στα 25 πλεον και εγω..πετυχημενη επαγγελματικα.. Ολα τα χρονια απο μικρη ζουσα πολυ λιτά...το μονο καλο οτι ειχα μια στεγη πανω απ'το κεφαλι μου. Ο πατερας μου,βαριοταν να εργαστει,ηθελε επιλεκτικες δουλειες, οποτε καθοταν στο σπιτι και περιμενε απο τα επιδοματα να μας συντηρησει σαν οικογενεια... βασικα πραγματα ανυπαρκτα,Ρουχα οτι μας εδινε ξαδερφια ,η εκκλησια.. καζανακι χαλασμενο για χρονια...με λεκανακι ριχναμε νερο.. Μπανιο δεν καναμε κανονικα ,με λεκανη γιατι μας χτυπουσε ρευμα... Στο σχολειο σχεδον παντα χωρις φαγητο ,να παριστανεις στα παιδια οτι δεν πεινας για αυτο δεν παιρνεις να φας μαζι σου... Ενας πατερας κακοποιητικός(ψυχολογικα μονο) ,χειριστικός μέχρι αηδιας,σε μας ,στη μητερα μου,που ηταν εξαρτώμενη,από ζηλια μεχρι και για τα παιδια της.. Μεγαλωνοντας αλλαξε ,βεβαια τα καναμε ολοι μονοι μας και χαιρομαι για αυτα γιατια ξεκινησαμε να δουλευουμε απο τα 16 ,να ειμαστε πιο ανεξαρτητοι ,να τρωμε. Όμως τωρα ηρθε η στιγμη που οι γονεις χρειαζονται οικονομικη βοηθεια... Δεν εχω προβλημα στις σχεσεις μαζι τους πλεον...εχω προβληματα σε προσωπικο επιπεδο στις σχεσεις μου κυριως...βρισκω παρομοια προτυπα,υποσυνείδητα. Το θεμα ειναι οτι εμας σαν παιδια του δεν μας βοηθησε και τωρα θεωρει υποχρεωση μας να τον βοηθησουμε και οτι δεν το εχουμε κανει ποτε και θεωρει οτι ειναι ο τελειος πατερας γιατι δεν επινε,δεν μας εβριζε και δεν μας χτυπουσε κατα τα λεγομενα του. Νιωθω ασχημα θελω να βοηθησω απο τη μια απο την αλλη ..ειναι αδικο