ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μπορεί να φαίνεται γελοίο, αλλα η πίκρα που νοιώθω μέσα μου δεν λέει να σβήσει. Είμαι 28 χρονών, σπούδασα στη Ρώμη κι εδώ κι ένα χρόνο έπιασα δουλειά. Νοιώθω πολύ τυχερός που εργάζομαι. Και η κοπέλα μου,ελληνίδα, εργάζεται κι αυτή εδώ στη Ρώμη. Αυτή η γαμημένη αίσθηση μοναξιάς όμως δεν λέει να ξεκολλήσει από το μυαλό μου. Εδώ και μισό χρόνο έχω χαθεί με τον καλύτερο μου φίλο, το φιλαράκι μου. Είναι ιταλός, ήμασταν συμφοιτητές. Ξαφνικά όμως όλα άλλαξαν. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που μου λείπει. Έχω ψιλοξεχάσει την αίσθηση της παρέας. Βυθίστηκα στη μοναξιά μου μέχρι το κεφάλι. Είναι σαν κινούμενη άμμος. Παλεύεις να βγεις για κάποιο διάστημα. Ψάχνεις κάποιον να πιαστείς για να τραβηχτείς έξω, φωνάζεις, κλωτσάς. Μετά κουράζεσαι, αφήνεσαι και δέχεσαι τη μοίρα σου, ανήμπορος. Μια πικρή γεύση στο στόμα, στην καρδιά, στην ψυχή, στην σκέψη. Μου λείπεις πολύ ρε φιλαράκι μου. Με έκανες να ξεχνάω ότι βρίσκομαι σε ξένη χώρα.Μου λείπουν εκείνες οι μπύρες που πίναμε στο πάρκο πάνω από το κολοσσαίο.Μου λείπει εκείνος ο καφές που είχαμε πιει τα ξημερώματα στα σκαλιά του μουσείου της ακρόπολης μετά από το πρώτο σου ξενύχτι σε μπουζούκια.