ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Της είπα ότι δεν δένομαι εύκολα. Κι όμως δέθηκα. Και την ερωτεύτηκα. Κορίτσι αυτή, κορίτσι και γω. Έπαιρνα ταξί μέσα στη μέση της νύχτας για να πάω να κοιμηθώ μαζί της και να ξυπνήσω στην αγκαλιά της. Και της είπα ότι δεν θέλω να ανοίγομαι, γιατί ανοίγομαι γαμώτο? Με το ένα ή με το άλλο της έφυγε. Πρέπει να το ξεχάσουμε, μου είπε. Θα είμαστε φίλες, σαν αδερφές. Και τι κάνεις όταν δεν θέλεις να τη χάσεις? Λες ναι, αυτό κάνεις. Συνεχίσαμε να μιλάμε για τα πάντα, κόπηκαν όμως τα "αγάπη μου", τα "σε θέλω"...τα μηνύματα όταν ξυπνούσε τη νύχτα ή όταν έβλεπε έναν εφιάλτη, οι βιντεοκλήσεις στο σκάιπ και οι συναντήσεις των 5 λεπτών, για μια αγκαλιά. Δεν ήθελα να μου λείπει, δεν ήθελα να τη θέλω. Δε θέλω να τη θέλω, αλήθεια, πονάει αυτό το πράγμα. Και γω πάντα τον κλασικό γάμο και οικογένεια ονειρευόμουν και ποτέ δεν περίμενα να νιώθω έτσι για κοπέλα. Το έπαθα όμως. Και το παλεύω. Αλλά μην είσαι σαν να μην ένιωσες ποτέ τίποτα, πώς γίνεται να είσαι έτσι? Μπορούμε να είμαστε φίλες, αλλά δείξε ότι μ'αγαπάς. Εσύ που μου το είπες πρώτη, τώρα δε μπορείς να το πεις καν. Και αυτό είναι που φοβάμαι, ότι δεν το νιώθεις...