ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μη με κράξετε. Είμαι 28 χρονών, κάνω μία δουλειά με απαιτητικό ωράριο και μεταπτυχιακό παράλληλα, ενώ είμαι και σε σχέση τα τελευταία 4 χρόνια. Αυτό από μόνο του είναι μία επαρκής αιτιολογία για την έλλειψη χρόνου μου. Ωστόσο εγώ το χρησιμοποιώ και ως δικαιολογία.Έχω απομακρυνθεί αρκετά από ορισμένες φίλες μου. Συνολικά έχω 5 φίλες - 2 από το λύκειο και 3 από τα φοιτητικά μου χρόνια, οι οποίες ωστόσο δε συμπαθιούνται μεταξύ τους οπότε δε μπορώ να τις δω μαζεμένες. Με τις 2 από το σχολείο βρίσκομαι κάθε βδομάδα, κυρίως λόγω του ότι μένουμε κοντά. Με τις άλλες 3 όμως βλέπομαι περίπου μια φορά το δίμηνο. Δεν έχω αρκετό χρόνο αλλά κυρίως δεν έχω και την όρεξη να βγαίνω όσο συχνά θέλουν εκείνες. Δε μπορώ να πω ότι μου λείπουν ιδιαίτερα σαν άτομα αλλά τις νοιάζομαι και χαίρομαι να τις βλέπω μία στις τόσες. Αλλά ως εκεί, εμένα αυτό μου αρκεί και είμαι καλά. Ούτε θέλω να ξεκόψω αλλά ούτε και να βγαίνω κάθε μέρα για καφέ ώστε να μπορώ να τους βλέπω συνέχεια όλους. Γιατί αυτό θα έπρεπε να κάνω... Τέλος πάντων, οι περισσότερες δείχνουν κατανόηση και γενικά έχουν ζωή, οπότε δεν εξαρτώνται και από την παρέα μου, οπότε τα πάμε οκ και δεν έχουμε απομακρυνθεί καθόλου επί της ουσίας. Με μία όμως εξ αυτών έχω πρόβλημα. Η κοπέλα είναι κάθε μέρα έξω, δε μπορεί να μείνει σπίτι. Με πρήζει λοιπόν συνέχεια ότι τη γράφω και ότι δε βγαίνω και ότι την έχω ξεχάσει και και και, με αποτέλεσμα να πιέζομαι φοβερά. Της έχω εξηγήσει ότι αυτό με πνίγει, με αστείο τρόπο, με σοβαρότερο τρόπο, αλλά τσαντίζεται και απλά κλαίγεται ότι την έχω χεσμένη. Είναι τόσο αφύσικο οι ρυθμοί να πέφτουν μετά από ένα σημείο και να μην έχει κανείς τόσο ανάγκη το έξω; Δηλαδή με τους φίλους πρέπει να είσαι συνέχεια μαζί, σε ό,τι ηλικία και να είσαι, ό, τι υποχρεώσεις και να έχεις; Προσπαθώ να καταλάβω αν έχω άδικο...