ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Το τελευταιο διαστημα λογω πολλων υποχρεωσεων στην σχολη και του γεγονοτος οτι η ψυχολογια μου γενικα δεν ειναι στα καλυτερα της,εχω απομονωθει πληρως. Γενικα εχω λιγες και καλες φιλες,με τις οποιες δεν μιλαω καθημερινα,αλλα διατηρουμε την επικοινωνια μας και βγαιναμε πριν φυγουν. Με μια συγκεκριμενη,που ειναι και η καλυτερη μου φιλη,συνηθιζαμε να μιλαμε ολη μερα και να βγαινουμε συνεχεια, κατι που αλλαξε αρδην απο το 1ο λοκνταουν. Απο τοτε ξεκινησα να βυθιζομαι στην μοναξια μου,μιας και μεχρι τοτε με κρατουσαν με νυχια και με δοντια στο να μην πεσω σε αυτη την παγιδα η σχολη μου και η συναναστροφη μου με αλλα ατομα. Εκ τοτε μου εχει παραπονεθει συχνα. Της εχω εξηγησει: ειναι μερες που δεν ειμαι καλα,που δε με βοηθαει το να μιλησω γιατι δεν θα με καταλαβει. Ενιωθα οτι με αθελα της με κατακρινε που κλεινομαι στον εαυτο μου,γιατι αυτη ξεπερναει την θλιψη της με εντελως αντιθετο τροπο,βγαινει ολη μερα. Εγω δε μπορω. Για καποιο λογο,ενω την αγαπω πολυ,δεν θελω να βγαινω μαζι,με κουραζει ψυχικα να μιλαμε γιατι παντα αναποφευκτα θα μιλησουμε για την θλιψη μας. Και δεν θελω. Εγω γενικα αν και ειμαι ενεργη στα σοσιαλ ανταλλαζω 2-3 μηνυματα με εκεινη και με την σχεση μου και τελος. Ειμαι σιγουρη οτι παρόλο που μιλαμε εχει θυμωσει μαζι μου γιατι παντα το λεει πανω στην πλακα οτι την γραφω ενω της εχω εξηγησει πολλες φορες γιατι γινεται αυτο. Δεν θελω να την χασω,αλλα πιστευω οτι οταν καταφερω να βγω απο ολο αυτο ισως δεν ειναι εκει για εμενα. Και ισως να εχει δικιο..