ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Λοιπόν, η ιστορία με λίγα λόγια. Πριν 3 χρόνια γέννησε η κολλητή μου. Χάρηκα πάρα πολύ για αυτήν, τον άντρα της τον συμπαθώ πάρα πολύ και φυσικά λατρεύω και το παιδί-βαφτιστήρι μου. Που αρχίζει το πρόβλημα, όμως...εγώ, εδώ και 2 χρόνια σχέση δεν έχω. Επίσης, με λες και κλειστό άνθρωπο. Δηλαδή, είμαι από τους ανθρώπους που δεν θα τους βρεις να βγαίνουν και να ξεσαλώνουν κάθε Σάββατο. Μου αρέσει τα ΣΚ, αφού όλη τη βδομάδα συνήθως τρέχω σαν τρελή, να κάθομαι, να ξεκουράζομαι και να κάνω τα δικά μου. Διάβασμα, μουσική, ταινίες κτλ. Η φίλη μου, σχεδόν κάθε Σάββατο, μου ζήταγε να κρατάω το μωρό για να βγαίνουν εκείνοι. Και το έκανα με πολύ μεγάλη χαρά, ώσπου κατάλαβα ότι αυτό θεωρήθηκε δεδομένο. Φτάσαμε να με παίρνει τηλέφωνο, απλώς για να με ενημερώσει και όχι για να με ρωτήσει. Μερικές φορές αρνήθηκα ευγενικά μήπως και καταλάβει. Όχι μόνο δεν καταλάβαινε αλλά στράβωνε κιόλας. Τελικά, της έκανα μια ανοιχτή κουβέντα και η απάντηση ήταν ότι αν ήμουν φίλη, αφού όπως είπε 'εσύ δεν έχεις ζωή', θα έπρεπε να της συμπαραστέκομαι και να καταλαβαίνω της ανάγκες της. Έχω στενοχωρηθεί αλλά και ξενερώσει απίστευτα! Τόση αχαριστία και τέτοιο εγωκεντρισμό δεν τον περίμενα με τίποτα! Και πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω αν τελικά σε τέτοια έχει μετατραπεί ή αν είναι φάση και θα περάσει. Όπως και να χει, αν δεν συνέλθει και δεν ζητήσει συγνώμη, τόσο λεκτικά όσο και έμπρακτα, στη σχέση αυτή μπαίνει ταφόπλακα.