ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι από αυτούς τους άτυχους που δυστυχώς όσο μεγάλωνε δεν συνέχισε να ταιριάζει με τους φίλους του από το σχολείο. Είμαι 25 πλέον. Αλλάξαμε τελείως και εγώ και αυτοί όπως όλοι οι άνθρωποι και δυστυχώς όχι προς τις ίδιες κατευθύνσεις. Από τα 18-19 μου που χώρισαν οι δρόμοι μας γνώρισα παρά πολλούς ανθρώπους που κάναμε περιστασιακά παρέα από σχολή, από δραστηριοτητες, από το ίντερνετ. Δυστυχώς με κανέναν δεν έτυχε να ταιριάξω, είτε ανθρώπους που γνώριζα και πίστευα ότι ταιριάζαμε, εμπαινα σε δεύτερη μοίρα καθώς είχαν ήδη τις παρέες τους οπότε θα βρισκόμασταν 1 φορά στις 2-3 εβδομάδες απλά για να πούμε τα νέα μας, να γελάσουμε κτλ αλλά μέχρι εκει. Που εγώ το πρότεινα κιολας, οπότε δεν μου έδιναν άλλο περιθωριο, φαινόταν ότι δεν ήθελαν κάτι περισσότερο από μένα. Δεν είχα όμως αυτή την παρέα που όλοι θέλουμε, αυτή την κολλητή παρέα. Που νιώθεις ότι έχεις λίγους και καλούς φίλους να κάνετε πράγματα μαζί και να συζητατε, να είστε ο ένας δίπλα στον άλλον αν χρειαστει. Είμαι υπερκοινωνικο και χαμογελαστό άτομο θα έλεγα και πάντα όλοι με συμπαθούν από την πρώτη στιγμή όμως συνειδητοποίησα ότι έχω πολλούς τέτοιους φίλους μα κανέναν αποκλειστικά δικό μου. Αυτό ακούγεται κάπως εγωιστικό αλλά καταλάβατε πως το εννοω. Πχ Οταν δηλαδή σε ρωτάνε ποιοι είναι οι φίλοι σου να λες να, αυτοί οι 3! Όχι να σκέφτεσαι και να μη σου φτάνουν τα δάχτυλα να τους μετρήσεις. Δεν ξέρω τι πάει τόσο λάθος. Πέφτω συνέχεια σε λάθος (για μένα φυσικά) άτομα με άλλα ενδιαφέροντα.