ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είναι περίεργο όταν καταλαβαίνεις ότι δεν έχεις σχεδόν τίποτα άλλο να πεις με ένα άτομο που μέχρι πριν 1 χρόνο μιλούσατε και ήσασταν μαζί συνέχεια.. άρχισα να απομακρυνομαι από εκείνη στην 1η καραντινα. Το καλοκαίρι,κάπως ήρθαμε κοντά. Όταν ξαναεπεσε η καραντινα απομακρύνθηκα πάλι απ'ολους. Μου είχε εκφράσει πολλές φορές το παράπονο της και της εξηγούσα ότι θέλω απλά χώρο μόνη μου γιατί δεν αισθάνομαι καλά. Και όντως στην αρχή έτσι ήταν. Μετά,όμως, πράγματι έπαψα να νιώθω άνετα και ευχάριστα όταν βγαίναμε. Ένιωθα σα να μου μιλάει κάποιος ξένος δυστυχώς. Σιγά σιγά απομακρύνθηκε και εκείνη. Βρισκόμασταν χωρίς να μίλαμε καν από μηνύματα, μια φορά την εβδομάδα το πολύ και όχι μόνες μας-θα ήταν πολύ άβολο. Και τώρα έχω περίπου να την δω 1 βδομάδα, όπως πάντα. Δεν ξέρω γιατί ΤΏΡΑ στεναχωριέμαι και όχι τόσο καιρό. Στεναχωριέμαι γιατί και δεν μίλησα ανοιχτά εξ αρχής και ίσως να βρισκόταν κάποια άλλη λύση,αλλά και γιατί σίγουρα έχει κάνει τον κύκλο της αυτή η "φιλια",αν κι εγώ αρχίζω να αμφιβάλλω πόσο φίλη ήμουν αλήθεια τον τελευταίο καιρό.